Ik wil ooit met mijn zoons naar het voetballen. Naar SC Veendam. Zoals generaties jongetjes hun voorgingen, zo wil ik hun de liefde voor een club bijbrengen. Dat kan nu echter niet. Omdat er op vrijdagavond gevoetbald wordt. Om acht uur. Dat is te laat. Ik heb Hunter, mijn oudste zoon, een keer meegenomen. De eerste nacompetitiewedstrijd tegen Helmond Sport, seizoen 2010-2011. Ik kocht een pet, een sjaal, een zak snoep en wij juichten samen. Mooie wedstrijd. Hij vond het geweldig. De volgende dag moest hij thuisblijven van school. Bekaf. Zijn moeder vroeg of ik gek geworden was.
Het onzalige tijdstip van vrijdagavond acht uur, is uit de koker van de commercie gekomen. Het zal ongetwijfeld veel geld uit de tv-reclame opbrengen, maar de rekening komt bij elke club dubbel en dwars terug, omdat er geen trouwe aanhang meer gekweekt wordt. Elke man is ooit kind geweest. Clubliefde, dat krijg je door eens in de twee weken op zondagmiddag naar het voetballen te gaan. Eerst achter op de brommer bij pa, later met vrienden op de jongenstribune. Jaar in, jaar uit. Tom Egberts deed het bij Heracles, Hugo Borst bij Sparta, Robbie Williams bij Port Vale en Elton John bij Watford. De liefde wordt onvoorwaardelijk, in voor- en tegenspoed, weer of geen weer
.Op vrijdagavond kan dat niet, dat is te laat. Niet alleen voor kinderen, ook voor mannen. Op vrijdagavond plof je op de bank, uitgeput van de werkweek. Dan wil je maar een ding: een biertje, de krant en Midsomer Murders op de tv. Dan heb je geen zin meer in de gang naar een koud stadion, hoe romantisch ook de aanblik van de majestueuze lichtmasten, hoog uittorend boven de volkswijken van de Parkstad. Op zaterdagavond kan ook niet, dan moeten we bij familie op visite. Of de familie komt bij ons. Ook dan zijn er thrillers op de tv. Ik noem een Dalziel & Pascoe, ik noem een Wallander, ik noem een Varg Veum.
Zondagmiddag, half drie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten