vrijdag 31 januari 2014

Grondposities

In een tijd waarin steeds meer duidelijk wordt over de rek van de Groninger bodem neemt de provincie een besluit over windmolens in de Veenkolonies. 

Als je je gaat verdiepen in het fenomeen windmolen wordt al snel duidelijk dat een keuze voor windmolens enigszins het gezonde verstand voorbij is.

Maar goed als je dan toch zo nodig tot plaatsing over wilt gaan doe dat op een plek waar zo weinig mogelijk mensen er hinder van ondervinden.

Dit laatste schijnt nogal moeilijk te zijn, daar plaatsing alles te maken heeft met grondposities.

Tsja, we gaan iets doen aan onze energie voorraad en trachten het milieu te redden en nemen daarbij grondposities als vertrekpunt.

De Veenkoloniën zijn een krimpgebied en dan ga je windmolens plaatsen op een plek die voor de Veenkolonies redelijk dichtbevolkt is.

Misschien was de SC Veendam wel te redden geweest door op elke hoek van stadion de Langeleegte een windmolen met verlichting te plaatsen.

Met enige weemoed hieronder dan ook een zwarte schrijven van zwarte man Sandman uit 2012 over energie, veenkolonies en SC Veendam.

Over posities gesproken!

Maar ja, had Socrates het niet over vooruitkijken!


De Volkskrant-correspondent schreef het mooier op dan ik het zei. Het ging natuurlijk over de Veenkoloniën, waar ambtenaren en op subsidie beluste boeren windmolens willen hebben. Maar, zo verwoordde ze mijn tegenwerpingen, ‘dit karakteristieke landschap heeft zijn energie al lang aan de wereld gegeven’. De streek, de provincie, het land, ze werden verwarmd door de turf die langs de lange kanalen naar de huizen werden gebracht. Net zoals de Slochter gasbel nu welvaart brengt.

Blijkbaar is het niet genoeg. Oost-Groningen, heel Groningen, blijft de machinekamer van ons land. Er moeten windmolens komen. Kolencentrales in Delfzijl. Liever nog kerncentrales. En o ja, CO2, dat kan hier ook onder de grond.
 

Dat is het gevolg van een rekensom die een kind van vijf kan maken. Het is het dunstbevolkte gebied van Nederland, dus hebben zo weinig mogelijk mensen er last van. Zit iets in, behalve als je zelf in dat gebied woont. Er zijn er, die vinden dat we niet moeten zeuren. Windmolens zijn nog altijd beter dan kerncentrales. Alsof dat de twee enige mogelijkheden zijn. Ook in de Veenkoloniën liggen dertig soorten chips in de winkel, maar qua energie komen we dus maar tot twee. Terwijl ik geleerd heb dat je van de wind niet kunt leven. Dat blijkt, want de boeren zijn geïnteresseerd omdat er subsidie op zit. En als er subsidie op zit, is het dus niet rendabel. Die rekensom wil ik wel maken.
 

De komst van de windmolens is niet de enige onheilspellende mededeling van de laatste tijd, want directeur Henk Eising van SC Veendam deed maandag een noodkreet de deur uit. Want ondanks ‘een bescheiden winstje in het boekjaar 2010-2011’ ligt er voor komend seizoen een ‘serieus begrotingstekort’. Eising windt er geen doekjes om: ‘op dit moment veel te groot om te kunnen starten, in augustus. We kunnen dus zó absoluut niet de toekomst in.’
 

De strekking van zijn noodkreet richting bedrijven en organisaties is simpel: kom met geld. Anders is er volgend seizoen geen voetbal op De Langeleegte.
Ik heb geen geld. Althans, niet genoeg. De andere zwarte mannen hebben ook geen geld. Tenminste niet dat ik weet.
 

Maar dat hoeft ook niet, want dat geld is er al. Dat zit in Energy Valley Top Club, een orgaan waarin BAM, Gasunie, GasTerra, Groningen Seaports, Imtech en Essent de krachten bundelen als ‘groenpartner’ van FC Groningen (voetbal), GasTerra Flames (basketbal), Abiant/Lycurgus (volleybal) en Nic./Alfa-college (korfbal).
 

Dat geld komt alleen niet ten goede aan SC Veendam, de club uit Oost-Groningen, daar waar echt energie gemaakt wordt.

dinsdag 28 januari 2014

De NAM (4)

We zoeken het hogerop. De ideeën van zwarte man Mensema en Cutiliero bundelen en dan met gezwinde spoed richting Den Haag.


Beste Henk,

Jouw specialisten en onze Zwarte Man van dienst Fousert zijn nu even de punten op de i aan het zetten, maar recapitulerend wordt ons door jou vol enthousiasme omarmde voorstel inzake extra financiering van het aardbevingsgebied als volgt uitgewerkt:

1. De komende vier jaar wordt de opbrengst van alle boetes ten gevolge van verkeersovertredingen uitgekeerd aan gedupeerde Groningers in het gebied;
2. Jij sluit dit kort met je collega-ministers van Verkeer & Waterstaat en Justitie (wij hebben geen idee hoe deze mannen heten en zijn er niet eens van overtuigd of het überhaupt mannen zijn);
3. Jij geeft opdracht aan Postbus 51 voor de nieuwe overheidscampagne:
GEEF GAS VOOR GRONINGEN!
Wij zien daarbij af van onze auteursrechten.
4. Zwarte Man Cutileiro legt momenteel de laatste hand aan de ‘Jouw Selfie, onze Shellfie!' subcampagne. Wie zich met hogere snelheid dan 160 km./h laat flitsen, krijgt de foto thuisgestuurd in een kek lijstje.
5. Wat betreft de extra 50.000 voorkeursstemmen voor jouw persoon bij de volgende verkiezingen houden we - zoals je al wist - nog een slag om de arm.

Met vriendelijke extra-ministeriële groet,

De Zwarte Mannen

maandag 27 januari 2014

De NAM (3)

Hoe moet het nu verder in het aardbevingsgebied?

 
De Zwarte Mannen hebben een voorstel. Bovenop het reeds door minister Kamp toegezegde geld, wordt de komende vier jaar de opbrengst van alle boetes wegens snelheidsovertredingen uitgekeerd aan gedupeerde bewoners van Groningen.
Vervolgens lanceren de Zwarte Mannen een campagne om massaal te hard te rijden:

GEEF GAS VOOR GRONINGEN

en

Laat je flitsen.
Boven de 160? U krijgt de foto thuisgestuurd. Da 's nog es een selfie!

zondag 26 januari 2014

De NAM (2)

Waar zouden wij zijn zonder rijmelarij. Het onderstaande is enigszins flauw, maar moet kunnen. Zeker nu Seth Gaaikema alweer een week is gestopt. Zwarte man Cutileiro toont zijn dichterlijke kunsten.



Het gas gaf,
Het gas nam

All what's left
Is the worst.

zaterdag 25 januari 2014

De NAM (1)

De Groninger bodem is 'moe' en terecht een 'item'. Wij worden echter 'moe' van het 'malle Eppie' beeld dat zo nu en dan in de media wordt geschetst van de Groninger. Zodra camera en microfoon de Oetstad verlaat, lijkt het of er enkel mensen met spraakgebrek en/of andere afwijkingen wonen. Het 'Showroom' gehalte is wel erg hoog. Jan Fillekes en Herman van der Horst werkten indertijd duidelijk vanuit een idee en met compassie. Ook NCRV!

Dieptepunt inzake de berichtgeving over de bevingen kwam vorige week uit het eigen kamp en was te zien bij RTV Noord. Een man die een paar uur op minister Kamp had gewacht barstte in tranen uit toen deze eindelijk voor hem stond. De reden dat hij moest huilen had alles te maken met het feit dat zijn wederhelft meerdere pogingen had ondernomen zichzelf van kant te maken.

De persoonlijke problemen van deze man waren overduidelijk van grotere aard. Daar ga je met gepaste terughoudendheid mee om. Met alle respect, maar dit roept de vraag op in hoeverre je zo het probleem van bodemdaling en bevingen recht doet. Om nog maar te zwijgen over de situatie van de wachtende man en zijn vrouw.

Over recht gesproken. In de blogtekst http://www.plasbossinade.nl/expertise/blog/mensenrechten-groningers-en-gaswinning wordt recht op diverse niveaus gedaan. Met deze vorm van 'zuvere proat' kom je ergens.

Hieronder een interne mail van zwarte man Mensema. U begrijpt, wij werken graag vanuit een idee. Oplossingsgericht en transparant.




Zwarte Mannen!

Slecht nieuws! De mensen in het land blijken onze actie ‘NEEM HET OP VOOR DE NAM’ iets te letterlijk te nemen. Onze bank – de ING – laat ons weten dat men nauwelijks geld stort op onze rekening 666. In plaats daarvan wordt er massaal van opgenomen. Sinds de banken volgens de Europese richtlijnen uit december 2013 de controlekoppeling op naam & rekeningnummer hebben losgelaten, is hier niets tegen te doen.
Gelukkig had onze penningmeester verzuimd het maandkrediet aan te passen.
De ING heeft de rekening ondertussen gesloten.
De ING heeft ons aangemeld bij de BKR te Tiel.
De ING heeft mij net laten weten niet langer prijs te stellen op onze hulpactie ‘Zeg geen NEE tegen de ING’.


Groeten,


Bill


PS: Het spreekt voor zichzelf dat deze mail binnenskamers moet blijven.

woensdag 15 januari 2014

Suikerman

Dispuut daar houden wij van. Waren we afgelopen vrijdag nog bij het CDA in de Veenkolonies. Sybrand Buma ontpopte zich in de AE Kerk van Veendam als een ware zwarte man door te stellen dat krimpgebieden als Oost-Groningen vaak van een ongekende schoonheid zijn. Om  deze treurigheid was het hem te doen. Daar moet je ook wat mee doen!

Het was goed om van dichtbij te zien dat de leider van het Democratisch Appel bescheiden aanwezig was en zich niet manifesteerde als een 'wethouder Hekking' door mee te huilen met het verdriet van Groningen.

Maar goed! Eurosonic Noorderslag staat voor de deur. Muziek daar moet het over gaan deze week. De opmerking is flauw, maar Groningen is de komende dagen het epicentrum van de Europese muziek. De Volkskrant kopte of Groningen niet te klein wordt voor zo'n groot festival. Groninger grootheid schuilt juist in het feit dat we door onze omvang en minder centrale ligging juist in staat zijn een muzikaal fenomeen als Eurosonic Noorderslag uit de grond te stampen. Laten we ons daar aan vasthouden.

Zwarte man Sandman heeft als wereldburger oog voor muzikale gebeurtenissen en ontwikkelingen die plaats hebben gevonden buiten het Europese. Zijn stelling is dat we Bob Dylan kunnen vergeten. Lees ik het goed! Robert Zimmerman vergeten. Een aantal zwarte mannen zijn het hier zeker niet met eens. Moet kunnen. We zijn ook geen politieke partij, die uit één mond moet praten. Zoals gezegd. Dispuut daar houden wij van.


'How’s that grab ye Bob'

Vergeet Bob Dylan. Fake shit. Ondanks het aura van authenticiteit, eigenzinnigheid en zogenaamde afschuw van elke vorm van verering acteert His Royal Bobness als een golddigger, in vergelijking met de suikerman, oftewel Sixto Rodríguez (1942). Als er iemand is die weet waar ie het over heeft in zijn songs, dan is dat deze man, zo blijkt uit de documentaire ‘Searching for Sugarman’, die ik onlangs voor nog geen zeven euro op de kop tikte.
Er is een rauwheid in zijn stem waar Dylan slechts van kan dromen. Daarbij: zijn karakter, zijn niet gespeelde nederigheid en de ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’-mentaliteit (die wij Veenkolonialen, grootgebracht met slaag en regen, zo goed kennen) reduceert iedere poging van elke andere muzikant om als stem van het volk te opereren tot een lachertje.
Zijn verhaal is een sprookje op zich. De man werkt als een soort sloper, haalt verlaten huizen leeg, zoiets en maakt tussen de bedrijven door muziek. Niet heel succesvol. Rodríguez produceerde twee albums, Cold Fact (1970) en Coming from Reality (1971). Hij treedt nu en dan op, voor anderhalve man en een paardekop en lijkt veroordeeld tot een bestaan in de marge. Minder dan dat, want zijn muzikale carrière strandt, aan de kant gezet door Sussex Records.
Echter… wat Rodríguez niet weetiemand nam op een goede dag een cassettebandje met zijn muziek mee naar het Zuid-Afrika van de apartheid. Het bandje werd gekopieerd, nog eens, nog eens en hij werd de stem van de onderdrukten. Een beroemdheid, een held, een legende. Maar even onwetend over zijn groeiende faam in een ander werelddeel, was dat ander werelddeel onwetend over Rodríguez. Niemand kende hem, wist waar hij woonde en zelfs of hij leefde. De wildste geruchten deden over hem de ronde.
Hij zou zelfmoord hebben gepleegd. Op het podium nog wel, tijdens weer een optreden waar geen hond op af kwam en dat zo slecht was dat hij geen andere uitweg zag dan voor de ogen van het weinige publiek de hand aan zichzelf te slaan. Door zichzelf in brand te steken, nee, door zichzelf een kogel door de kop te jagen.
Een intrigerend verhaal en journalisten uit Zuid-Afrika gingen op zoek naar de man achter de muziekNadat alle pogingen vastliepen, deden ze op een site kond van hun zoektocht, met een oproep. Mochten er mensen iets over hem weten, please. Dat werd gelezen door een dochter van Sixto, met als gevolg dat de journalisten de doodgewaande man himself aan de lijn kregen. Die was helemaal niet dood, wist niks van zijn zelfmoord en keek op toen ze hem vertelden dat ie een beroemdheid was.
Zuid-Afrika stond op de kop bij dit verhaal, helemaal omdat er een toernee wordt gepland. Uitverkochte zalen, tot zes keer aan toe en de man wordt gefeteerd op een manier die hij in zijn stoutste dromen niet heeft kunnen vermoeden. Nieuwe optredens volgen en de Zweedse regisseur Malik Bendjelloul bracht in 2012 de documentaire Searching for Sugar Man (2012) uit, in februari vorig jaar onderscheiden met een Oscar voorbeste documentaire.
Alle reden voor Rodríguez, zou je denken, om zich nu wel op de borst te kloppen, maar neen. Hij bleef de innemende, bescheiden man, die zijn werk bleef doen en bijna verlegen is onder de nieuwe status. De manweigert zelfs zo hardnekkig voor zichzelf op te komen, dat alle platenmaatschappijen die zwaar aan hem verdiend hebben er mee weg komen. Van alle revenuen en daar verbaast Bendjelloul zich ook over, heeft ie nooit een cent gezien. Nog steeds niet.
Om met Johnny Cash te spreken: ‘How’s that grab ye Bob?’

Herman Sandman.

zaterdag 4 januari 2014

Phil

Dingen terugbrengen tot de essentie, daar is veel voor te zeggen. De gisteren overleden Phil Everly was van de essentie. Hoewel hij vaak een gitaar om zijn nek had ging het uiteindelijk om de stem. Een klein IOM door zwarte man Cutilero.


Phil Everly is dood.
Hij was de hoge stem van het duo dat hij vormde met zijn broer Don: The Everly Brothers.
Bert Hadders en ik hebben ze live gezien in de tweede helft van de jaren ’90. Ze traden op in De Oosterpoort. We konden zo doorlopen naar de voorste rij want de zaal zat lang niet vol. De toegangsprijs was dan ook voor die tijd exorbitant: 85 gulden. Voor die prijs zie je vandaag de dag misschien nog een middelmatig Brits bandje.

Hoewel de broers de vijftig al ruimschoots waren gepasseerd, had de helderheid van hun samenzang niets aan kracht ingeboet. Waar wij van tevoren erg bang voor waren, de medley – een aaneenschakeling van korte fragmenten van hun grootste hits, werd gelukkig niet gespeeld. Alle liedjes gingen voorbeeldig van begin tot eind. Het viel op dat Phil’s gitaarspel niet synchroon leek te lopen met dat van Don en de rest van de band. Bij nadere bestudering bleek Phil’s gitaar ook helemaal niet aangesloten op de PA. Er zat geen snoertje aan. Hij wilde gewoon niet daar staan zonder iets om zijn nek.

Dat deed er allemaal niet toe. Het kippenvelgehalte was hoog die avond.

De twee broers waren haat en liefde, water en vuur. Ze konden niet met en niet zonder elkaar. Als duo gingen ze even vaak uit elkaar als dat ze weer samen kwamen. In de jaren zeventig traden ze vaak samen op waarbij Phil van links opkwam en Don van rechts. Zo gingen ze na afloop ook weer af. Behalve op het podium wisselden ze jarenlang geen woord met elkaar. Ze maakten ook beiden de nodige soloplaten. Die periode hadden ze zich ten tijde van het optreden dat wij mochten maken al achter zich gelaten, maar echt hartelijk was hun omgang nou ook weer niet.

Zwarte mannen wilden ze niet worden. Dat waren hun voorvaderen. De Everly’s kwamen voort uit een geslacht van mijnwerkers in Kentucky. Een carrière in de muziek was hun enige mogelijkheid om aan dat grauwe bestaan te ontvluchten. Dat is goed gelukt. Hun samenzang is nog altijd ongeëvenaard en een voorbeeld voor vele generaties zangduo’s na hen, van Simon & Garfunkel en The Beatles tot aan Tangerine.