Boys don't cry

Traditiegetrouw vult zwarte man Van der Veen de pinksterdagen met muziek in het Limburgse. Oordoppen in en het aangename met het nuttige verbinden. Wat wil een mens nog meer. Bizar om te vernemen dat zwarte man Van der Veen op de festivalweide ook als zijnde zwarte man wordt herkend, terwijl hij in een korte broek rondloopt en geen moeite doet zwarte man te zijn. Ook in deze 'Pink' omgeving worden zwarte mannen gezien en gewaardeerd.

Als er iemand na Johnny Cash het fenomeen zwarte man een geheel eigen dimensie heeft gegeven, dan is het Robert Smith van The Cure wel. Zwarte man van der Veen stond vanavond oog in oog met deze zwartgerande vleermuis die de indruk wekt dat zijn finale vlucht weleens niet meer zover weg kan zijn. Belegen en bedaard klonken zijn composities over de weide van Landgraaf. Ontegenzeggelijk heeft Robert Smith de Eeuwige Jukebox voorzien van een handvol melodieën die de tand des tijds moeiteloos doorstaan. Maar als je de 'fieftig veurbie' bent en 'd'r als malle Tjabbe bie loopst' roept dat bij een nuchtere Groninger wel vragen op. Als er een traan over het met mascara geplamuurde gezicht zou rollen zou de slotscène uit 'Dood in Venetië" live op Pinkpop worden overgedaan. Misschien moet Robert Smith om bovenstaande gedachte wel lachen, want was hij in de jaren tachtig niet al een parodie. Vanavond speelde hij misschien wel een parodie op een parodie. Deze humor spreekt de zwarte mannen aan. Misschien is Robert Smith toch een echte zwarte man. Inderdaad zwarte mannen huilen niet. Rooie lippenstift ten spijt.