Carice van Houten

Zwarte man Bill keek televisie en verwondering was zijn deel.

Gisteravond zag ik haar onverwacht weer. Gelukkig was het niet in het echt, maar op tv. Carice van Houten. “Onze Carice”, zoals ze in DWDD of RTL Boulevard gewoonlijk wordt genoemd.

Onze Carice, als ze weer eens een totaal nietszeggend kut rolletje heeft bemachtigd in een Amerikaanse blockbuster.

Onze Carice, als ze weer eens de hoofdrol heeft gespeeld in de zoveelste drol van een Nederlandse film.

Er komt een Carice bij de dokter.

De gelukkige huis Carice.

Alles is Carice.

Carice van Oranje.

In al die films gaat ze steevast krijsen – want dat is pas passie volgens de Nederlandse cinematografen (een in dit land helaas niet uit te bannen misvatting sinds de verschijning van de overgewaardeerde mega kut film “Turks fruit” halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw) – en je kunt er ook donder op zeggen dat onze Carice op een gegeven moment uit de kleren gaat. Dan krijgen we voor de zoveelste keer haar allesbehalve inspirerende kleine kut tieten te zien. Ik zou er godverdomme bijna homo van worden, ware het niet dat ik zo’n enorme hetero ben dat zelfs een paar suikerbieten langs de kant van de weg mij al kunnen opwinden.

Onze Carice… Ik dacht het niet!

Als er al een Nederlandse actrice is die aanspraak zou mogen maken op dat “onze”, dan is dat Halina Reijn. Onze Halina stamt namelijk uit Wildervank (bron: Zwarte Herman), en ook al is ze net zo’n kut actrice als onze Carice, ze heeft in elk geval mooiere borsten.

Maar goed…

Onze Carice speelt nu dus in een film, die opgenomen is in het Amerikaanse New Mexico, zeg maar de Veenkoloniën van de Verenigde Staten. Ik zag er gisteravond een voorstukje van op tv. Even bleef ik op die zender hangen, om alvast iets te kunnen zien van de spreekwoordelijke naaktscène met onze Carice. Maar die kwam niet. Ik zag onze Carice alleen maar krijsen tegen een andere actrice. En verder werd er veel poeha gemaakt over het feit dat onze Carice het tijdens de filmopnames best wel moeilijk had met de winterse weersomstandigheden in New Mexico, dat feitelijk een woestenij is. 

Met een kotszakje zat ik ernaar te kijken.

En toen bedacht ik ineens: stel dat onze Carice die film nou had gemaakt in onze Veenkoloniën?

En stel nou dat ze deze keer eens niet zou gaan krijsen, en dat ze deze keer haar blote tieten – op zich eigenlijk een eerbetoon aan de lange leegte – eens niet zou laten zien?

Stel nou dat het eindelijk eens een goede Nederlandse film zou zijn waarin onze Carice speelt? En waarom zou dat ook niet kunnen? Als ze in Duitsland wekelijks een goede Tatort kunnen maken, dan zou het ons in dit land toch moeten lukken op zijn minst eens in de vijf jaar een film te maken waar wij allen trots op kunnen zijn?

Stel dat dit nou allemaal het geval zou zijn, zou ook ik dan eindelijk omgaan? Zou ook ik dan eindelijk kunnen zeggen: ja, dat is inderdaad ONZE Carice.

Onze Carice…

Nee. Ons Veendam? Absoluut! Altijd! Maar onze Carice? Mag ik bedanken? Bedankt! Ik ben Gekke Henkie niet.  

En dan hebben we het dus niet over onze directeur. 

© Bill Mensema