Waar liefde woont

Afscheid nemen doet pijn. In management termen draait men graag om de hete soep door dit een proces van onthechting te noemen. Zwarte man Fousert laat zijn gedachten gaan over het verlies van Oranje. Verlaat en vergeet het stadion van Charkov. Op naar de grazige weide die Langeleegte heet. Dat is pas thuiskomen.

Daar waar liefde woont gebiedt de Heer zijn zegen. Tenminste aldus Psalm 133 vers 3. En zwarte man Van der Veen natuurlijk, maar dat is zijn vak.

Oranje is ook liefde. Of houden van, als ik dat liedje moet geloven.

Liefde voor de oppervlakkige pracht van het spel en het vergulde laagje praal van de randverschijnselen. Schraalheid als troost.

De schoonheid van overlopen worden door een man die in de rust zijn haar van een nieuwe styling voorziet, zijn teennagels opnieuw zwart (dat dan weer wel) lakt en vervolgens achteloos de 2-1 binnenschiet. De tatoeagemouw vertwijfeld achterlatend, zittend op z`n billen.  De bibberende onderlip van de Schoonzoon die te graag wil en daarom niets krijgt. Een obese flatulent met in liefdevolle schoonheid smorende probeersels. De glans van de bonkig gebouwde reserve die het, volgens de dikke gebruinde journalist, met de dokter aan de stok kreeg. Een knoestige nachtclubportier met een glimmende Bentley verwikkeld in een schimmenspel met de jonge debutant met het oude hoofd. De dwerg als grote roerganger omdat hij Het Meisje schaakte in een winderige parkeergarage. De verongelijkten in de spits.

De onmacht, hologig ongeloof. Wegzinkende trots. 270 zingevende minuten, waarin onze volksaard in al zijn weerzinwekkend prachtige facetten wordt verbeeld. Glorieus.

Terecht verliezen is mooier dan onterecht winnen.

Onovertroffen zijn de luisterrijke beelden van een willekeurige betonnen Hollandse volkswijk. De verstokte roker rochelt zijn plastic oranje vlaggetjes bij het grofvuil. De heimwee naar het beangstigende geluid van het gewapper is instant. De schemata van de rechtvaardige wereld nooit ver weg. De keuveltafel als kansel. De pier van Scheveningen als middelpunt van ons lommerrijke land. De misvatting dat het leven tot in eeuwigheid verkregen wordt door oppervlakkige roem.

De enige zalving voor de afgelopen, zeven (en dat kan geen toeval zijn), schaamtevolle dagen is dat de eerste wedstrijd van het seizoen elke dag een beetje dichterbij komt. De Lange Leegte als zegenrijke grazige weide.