MOVV 3

Via diverse omzwervingen kom je nog eens ergens. Bill, ook een zoon van de eeuwige vlakte, telt zijn zegeningen. Hij keert in deel drie terug naar de Langeleegte.

Zwarte Man Rob – onlangs als dichter gedebuteerd in het aan SC Veendam gelieerde boek “De neef van de koning” - en ik speelden begin jaren tachtig in een muziekgroep. De band heette Crimes Of Nature, we maakten ruige gitaarrock à la Iggy Pop en Neil Young en feitelijk waren wij al grunge - zoals bands als Nirvana en Pearl Jam – lang voordat het een populaire muziekstroming zou worden.

In die hoedanigheid mochten we in 1984 optreden in Italië. We hadden er groot succes, in Cervignano ten zuiden van Udine, en in Trieste, waar we op een groot plein in het midden van de stad speelden, op een hoog podium zodat we ook nog eens uitzicht hadden op de azuurblauwe Adriatische Zee.

Terug in Nederland werden we aangehouden bij de grens. De bus waarin we met de hele band zaten en waarin we ons instrumentarium vervoerden, bleek van ellende aan elkaar te hangen. Zo hing de versnellingsbak met nog maar een bout vast aan het chassis en drukte een grenswacht met een lange schroevendraaier pardoes allerlei gaten in het carrosserie.

           -       Zo kan dat echt niet, jongens, zei hij vervolgens met barse stem tegen ons,
          met deze bus mogen jullie niet langer de weg op.

We moesten alles uitpakken en met de trein terug naar de stad. De rammelende bus moesten we achterlaten bij de grens bij Venlo.

Eenmaal thuis lag er een uitnodiging in de bus voor een nieuwe toer door Italië. We wilden dolgraag terug, maar ja, we hadden geen bus meer die we voor weinig geld voor een week konden huren. Hoe nu dan?

           -       Mijn buurman heeft nog een busje te koop, zei een kennis uit Midwolda.

           -       Waar woont die buurman? vroegen wij.

           -       In Midwolda natuurlijk.

Het bleek om een oude, oranje Volkswagen bus te gaan, waar iemand op de voorkant met plakletters MOVV geschreven had. We konden de bus meenemen voor 400 gulden.

            -       Plus een blowjob, grijnsde de buurman uit Midwolda verlekkerd naar ons.

Het was in elk geval niet duur en zo hadden we weer een bus, waarmee we naar Italië konden teruggaan.

We traden er op in Lignano, in twee plekken in het midden van het land en als klap op de vuurpijl mochten we het slotoptreden verzorgen van een groots festival in het centrum van de stad Modena, in de Po vlakte.

De hele reis lang gedroeg de Volkswagen bus zich voorbeeldig. De motor knorde er op los en de benzine in Italië was spotgoedkoop. Het enige minpuntje was dat de achteruitversnelling het niet deed. Zodra we ergens achterwaarts moesten inrijden, sprongen alle bandleden uit de bus, om de wagen naar achteren te duwen.

De drummer van onze band begon al uit te rekenen hoeveel deze bus – nu ons eigendom – ons zou gaan besparen, als we straks weer optredens in Nederland en België zouden doen. Het was immers een fiks bedrag dat we voorheen altijd kwijt waren geweest aan de huur van zulke busjes. Nu konden we het verschil in onze zak steken en opsparen voor de elpee die we wilden maken.

We raakten steeds meer opgetogen daar in Italië. De optredens verliepen prima, de kosten werden tot een minimum beperkt, ook omdat we eraan gewend waren geraakt in de buitenlucht in een slaapzak te overnachten, en we bezaten een prachtige oranje Volkswagen bus, die we volgens de drummer straks terug in Nederland ook nog eens commercieel konden gaan verhuren.

            -       Onze elpee kunnen we nu binnen afzienbare tijd gaan opnemen
           in een professionele studio, zei hij.

Tevreden staken we een shagje op en staarden uit het raam. Het geluk lachte ons immers toe.  

Dit was allemaal op de dag dat we Modena binnenreden. Volgens de routekaart waren we al vlak bij het festivalterrein.

            -       Even voorbij dat laatste viaduct, zei de drummer.

We dachten aan het succes dat we deze avond zouden gaan oogsten, als slotact van het festival, trouwens ook het laatste optreden van deze Italiaanse toer. We waren vol vertrouwen.

Maar dat veranderde zodra we dat verdomde laatste viaduct opreden. In plaats van rechtdoor ging de bus, vlak voordat het hoogste punt van het viaduct was bereikt, ineens achteruit.

            -       Maar hij kan toch niet achteruit rijden? riepen we stomverbaasd.

            -       Ik snap het ook niet, zei de drummer achter het stuur,
           want de pook staat in de derde versnelling vooruit.

Niettemin ging de bus daadwerkelijk achteruit.

Uiteindelijk hebben we toch nog het optreden op het festival kunnen doen, maar de bus stond toen al bij een garage. En al het geld dat we uitgespaard hadden en dat we gereserveerd hadden om nu eindelijk eens de elpee te maken die wij in onze gedachten hadden, bleek nu nodig te zijn om onze bus te repareren. Sterker: we kwamen zelfs tekort, moesten via een van onze vaders geld bijlenen en vervolgens nog eens een jaar lang optredens in Nederland doen om de reparatie van die Godallemachtige kut bus af te betalen.

            -       We hadden het kunnen weten, zei ik toen we eindelijk
           weer terug in Groningen waren.

            -       Hoezo dan? vroeg Zwarte Rob.

            -       Er staat MOF op de voorkant van de bus.
           De Duitsers blijven ons maar dwarszitten.

            -       Er staat helemaal geen MOF op de bus.

            -       Dat staat er wel, hield ik stug vol.

            -       Er staat MOVV, zei Zwarte Rob.

            -       Dat is omdat die domoren in Midwolda niet kunnen spellen.

Het is inmiddels een eeuwigheid geleden dat Zwarte Rob en ik gelauwerde muzikanten waren in de Crimes Of Nature, de bus – onze MOVV – is allang op de schroothoop beland en jarenlang heb ik er niet meer aan gedacht.

Totdat ik dus dat stuk van Zwarte Man Sandman in de Groninger Gezinsbode las over het bezoek van de voetbalclub van een van zijn zoons aan een voetbalvereniging in Midwolda. Een voetbalvereniging met de naam MOVV.

Terwijl Zwarte Rob en ik muzikanten waren, zat Zwarte Man Sandman in dienst en maakte hij in zijn vrije weekenden Winschoten onveilig. Op dat moment hadden we nog geen weet van elkaar. Dat kon ook niet, want de Crimes Of Nature zouden gedurende hun bestaan nooit in Winschoten spelen.

Nu staan we gebroederlijk als Zwarte Mannen naast elkaar te juichen voor Jonathan en Mitch en al die andere knapen van SC Veendam. En blijken onze levens veel meer met elkaar verstrengeld te zijn dan we ooit hadden vermoed.

Nu weer via MOVV.

Want via al onze omwegen komen wij als Zwarte Mannen uiteindelijk weer samen in De Lange Leegte. Als de zoons van de eeuwige vlakte die we nu eenmaal zijn.

© Bill Mensema