Existentiële
levensvragen en diepgewortelde dromen werden opgerakeld afgelopen donderdag
tijdens het eerste zwarte mannendiner. Daarmee is het bestaan van de zwarte
mannen zowel verklaard als gelegitimeerd. Zwarte mannen rakelen op, laten het
vuur feller branden door er, ieder op zijn eigen wijze, in te poken.
Zwarte man Mensema
dichtte mij een bijzondere droom toe. De Amerikaanse band Wilco speelt op de
Lange Leegte. De zanger van Wilco, Jeff Tweedy, met wie ik aldus zwarte man Van
der Veen uiterlijk enige gelijkenis schijn te vertonen (zwarte man Van der Veen
is een man van het beeld dus die kan het weten), wordt door de verzamelde zwarte
mannen gedurende het optreden gegijzeld in een speciaal daartoe aangeschafte
caravan. Ik neem de plaats van Jeff Tweedy in op het podium. Niemand merkt het
verschil.
Ik ben blij dat het
de droom van Bill is en niet de mijne. Je hoeft geen Freudiaan te zijn om je in
de duidingen van deze droom te verliezen.
Als kind droomde ik
ervan om radioprogramma`s te maken. In de nacht, als bijna iedereen slaapt. Graveyard
shift. Muziek draaien voor wie het horen wil. Muziek om oneindige,
Kerouac-achtige, autoritten bij te maken. Coast to Coast. Waar ik het
romantische beeld destijds heb opgedaan weet ik niet. Ik woonde op een Waddeneiland.
Vanuit mijn slaapkamer kon ik zowel de duinen van de Noordzeekust als de dijk
bij de Waddenzee zien. Van kust naar kust was nog geen half uur, op de fiets.
Een rijbewijs had ik nog lang niet.
Heel kort was het
leven de weerglans van het leven dat ik droomde. (1) Op zolder bij een vriendje, wiens vader een elektronicazaak had, maakten we met
een zelfbouw FM-zender radioprogramma`s. Radio de Noordergronden. Ik draaide
niet `s nachts maar op de zaterdagmorgen plaatjes. Zaterdagmorgen, voordat er
gevoetbald moest worden. Ik was keeper bij AVV. Toen leek mijn voetbalcarrière en
mijn baantje bij de groenteboer al
snel belangrijker dan het radiowerk.
Nu luister ik vaak
naar Radio Paradise, het (internet) radiostation van Bill en Rebecca Goldsmith
dat zij vanuit hun huis in Paradise, California bemannen. Bill en Rebecca doen
wat ik destijds droomde. Die droom is, merk ik, nog niet gedoofd.
Het antwoord op de
existentiële levensvraag naar de definitieve kleuren van een voetbalshirt, is
sinds Radio de Noordergronden en AVV ook al onveranderd gebleven.
(1) Vrij naar Raymond Herreman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten