Zwart leer

Van je af schrijven wordt in de wereld van de psychologie nogal eens gepropageerd. Zwarte man Hadders doet op therapeutische basis verslag van zijn ongeval. Opdat het zijn onbewuste verlaat en wij ons bewust worden.

Wat Schiller, Les Deux Magots en cafe Marleen zijn of warenvoor de dichters en schrijvers van respectievelijk Amsterdam, Parijs en Groningen is de restauratie van de Freylemaborg voor zwarte man Sandman.

Voor een afspraak met hem moet je je dan ook naar Slochterenbegeven.

Bij gebrek aan ander vervoer deed ik dat vorige week woensdag per motorfiets.

Wij spraken daar met Annelies en Erik van de Geluks compagnie om onze bijdrage aan de jaarlijkse haringparty van SC Veendam voor te bereiden.

Ik was mijn portefeuille vergeten en aangezien ik op delaatste druppels benzine het dorp binnen was gestotterd leende ik twee tientjes van Sandman.

De afgelopen zomer kreeg je voor dat bedrag moeiteloos eenvolle tank.

Gelukkig zonder te hoeven duwen haalde ik de plaatselijkepomp en gedachtenloos vulde ik de Honda af tot aan het randje.

Toen ik echter wilde afrekenen bleek de rekening 26 euro tebedragen.

Na beloofd te hebben dezelfde avond nog terug te keren om het verschuldigde bedrag te betalen en na achterlating van mijn rijbewijs verliet ik het Groningse dorpje en keerde terug naar Stad om geld te halen.

Op de terugweg naar Slochteren begon het steeds harder teregenen.

Erik had me nog gewaarschuwd voor gladheid en daar had ik ietwat geergerd op gereageerd..

Ik reed immers al dertig jaar zonder brokken.

Bij de meubelhallen te Kolham ging het mis.

Ik trok op, blijkbaar in een plas met oliesporen en voordat ik het wist schoof ik een tiental meters over het asphalt.

De motor was behoorlijk beschadigd maar mijn zwart lederen pak had me beschermd voor al te groot lichamelijk letsel.

Ik kwam er af met wat blauwe plekken, een wond aan mijn beenen een zwaar gekneusd ego.

Van doorrijden was geen sprake. Mijn vriend Henk die in de buurt woont gaf per telefoon aan niet thuis te zijn maar iemand anders langs te sturen.

Na een kwartiertje kwam er een auto aangescheurd.

Ik zat nog niet of we scheurden weer weg. 'Het begint zo', mompelde de mij onbekende chauffeur.

Na een dodenrit van ongeveer tien minuten stopten we metgierende banden voor een garage.

De deur van de garage zwaaide open.

Binnen ontwaarde ik een twintigtal geheel in oranje gehulde mannen.

Ze zaten in rijen van vijf opgesteld op oude bioscoop- of theaterstoelen.

Aan de muur hing een enorm tv-scherm.

Ik kreeg een flesje bier in de hand gedrukt en een plaats toegewezen.

Mijn buurman vroeg mij om een analyse van de vorigewedstrijd.

Ik moest bekennen daar geen mening over te hebben aangezien ik geen tv bezit.

'Hou je niet van voetbal?', zei hij.

'Jawel' zei ik. 'Ik ben fan van SC Veendam'.

Een homerisch gelach steeg op.

Aan mijn andere zijde zat een schrander knaapje van een jaar of acht dat bij elke speler van de tegenpartij (een voormalig Oostblokland, al weet ik even niet meer welk) wist te vermelden hoe deze heette en bij welke club hij speelde.

Dit tot vermaak en bewondering van de aanwezige mannen. Het scheelde niet veel of ze hadden hem ook een flesje bier overhandigd.

Al voor de pauze werd ik door vriend Henk opgehaald.

De motor staat bij de garage en het Europees Kampioenschap voetbal staat voor de deur.

Cafe Marleen heeft deze dagen als motto: 'Wel het voetbal. Niet de gekte.'

Ze hebben inmiddels ook kleuren-tv.
Je weet dus waar je mij de komende weken kunt vinden.