Er zijn mensen die zich doodergeren aan het
lange gras langs de wegen in onze mooie provincie Groningen. Deze ietwat
overgevoelige lieden worden bijkans gek van het alle kanten uit woekerende
onkruid. Zij huiveren voor de schier ondoordringbare bossen van berenklauw die
her en der spontaan ontstaan. En zij menen dat de rivieren, kanalen en maren
die nu dichtslibben met torenhoog rietkraag onderhand beginnen te stinken als
een ouderling in de kerk.
Gelukkig voor hen zijn ze niet alleen. Cynici
staan hun bij.
De cynici beweren dat deze recente
ontwikkeling vooral ingegeven is door motieven van kille kostenbesparing aan de
zijde van de voor de ruimtelijke ordening verantwoordelijke Provinciale Staten.
Dat dankzij het ontslaan van de mannen van de provinciale plantsoendienst nu
eindelijk de felbegeerde iPads voor de Statenleden kunnen worden aangeschaft,
zoals de cynici veronderstellen, is pure laster. Een laaghartige steek onder de
gordel!
Diezelfde cynici laken de wetenschappers.
Volgens de cynici bewijzen de wetenschappers alleen maar een laffe lippendienst
aan de politici. Desalniettemin wordt de wetenschappelijke stelling, dat al
deze onstuimige groei langs de Groninger land- en vaarwegen juist ten goede
komt aan de lokale biotopen van insecten, amfibieën en ander ongedierte, door
talloze onderzoeken gestaafd.
Maar wat willen de cynici (niet te verwarren
met de ironici) dan wel?
Dat alles weer keurig netjes wordt?
Dat je op een lome dag je fiets tegen een boom
kunt zetten en op het versgemaaide gras aan de waterkant kunt gaan zitten om al
verpozend van het uitzicht te genieten.
O gruwel! O driewerf gruwel!
Keurig netjes? BAH!
En lome dagen? Welke lome dagen dan? Het is
hartje zomer en buiten is het verdorie gewoon herfst!
NEE!
Een ZWARTE KAART voor
deze cynici!
Want er kan juist nog meer worden gesneden in
de kosten. Ook de laatste provinciale grasmaaier kan wel naar huis. We doen het
helemaal niet meer. We laten het gras en het onkruid nog verder groeien, tot
over de toppen van de bomen! En de bomen kunnen we ook laten staan, want we
hebben allemaal iPads en kunnen vanaf nu prima zonder papier.
Tot in de hemel met al dat gras en onkruid!
En nog mooier: dankzij de compleet
dichtgetrokken waterwegen hoeven we straks ook niet meer voor de brug te wachten
op al die onzinnige pleziervaartuigen, die ons ’s zomers juist in de spits
altijd maar weer weten op te houden.
En misschien – heel misschien – kunnen we
straks de bruggen niet eens meer zien vanwege al het lange gras langs de weg.
En misschien kunnen we straks zelfs de weg
niet meer zien.
Wow!
Dat zijn pas vergezichten die me nu al zwart
voor ogen zien!
© Bill Mensema
Geen opmerkingen:
Een reactie posten