Ik haal uit vandaag.
Vandaag is een dag om uit te halen. Niet om uit te huilen, maar om uit te
halen. Het is een veel te mooie dag om uit te huilen. Dan liever uithalen.
Uithalen naar FC Groningen.
Daar gaan we.
20 jaar geleden
kostte mijn seizoenskaart voor het Oosterparkstadion van FC Groningen aan de
Zaagmuldersweg slechts 144 gulden. Een staplek linksonder de Tonny van Leeuwen
tribune kreeg ik ervoor. Beste plek die ik ooit heb gehad. Was ook geen vaste
plek. In de ons toegewezen ruimte konden we gewoon gaan staan waar we wilden.
Met z’n allen onder
elkaar.
Juichen als het goed
ging.
Mopperen als het
slecht ging.
De tegenstander
vervloeken als die net ietsjes beter dan de FC was.
Kankeren op de eigen
jongens als ze weer eens totaal onder de maat presteerden (tegen MVV stonden we
eens na 20 minuten al met 0-3 achter).
Zeiknat als het
regende.
Voormalige
boerenpunk Ricky die altijd het scherpst van ons allemaal was en de grappigste
dingen zo keihard over het veld schreeuwde dat zelfs de doelman aan de
Parkzijde in de lach schoot (behalve als FC Twente op bezoek was en Ricky de
hele wedstrijd lang in tweestrijd verkeerde).
Peter Programma die
alles altijd weer terugbracht tot de gloriedagen met Milko Durovski.
Zwarte Man Rob die
in de wintertijd altijd een flacon Jägermeister bij zich had en die gul met
iedereen deelde.
Met z’n allen
springen op ‘Ding-e-ding’ van Guus Meeuwis in de rust om de verkleumde
ledematen weer een beetje van bloed te voorzien.
Uitbundig
luchtgitaar spelen op ‘Jump’ van Van Halen.
Vorig jaar kostte
een seizoenskaart al 180 euro en daarvoor heb je een vast toegewezen plek – die
ene stoel in die ene rij in dat ene vak op die ene ring aan die ene zijde – in
de Euroborg, die ik qua sfeer altijd al kut gevonden heb.
De hel van het
noorden…
De groene
kathedraal…
Ach, hou toch op!
Het is vooral de
natte droom van al die geile, zielloze projectontwikkelaars die al jarenlang
alleen maar spuuglelijke, spotgoedkope blokkendozen bouwen – zonder de oude
vertrouwde schuine daken! – die ze voor mega geld weten te verkopen, zodat hun
beurzen nog dikker worden en hun vrouwen nog dunner.
Het is ook omdat ik tegenwoordig
zondags op de rolstoelbus werk, maar ik heb mijn seizoenskaart voor FC
Groningen dit jaar opgegeven. Maar goed ook, want ik heb begrepen dat de prijs
inmiddels over de 200 euro ligt.
Een dergelijke
prijsstijging vind ik volstrekt onlogisch na zo’n waardeloos seizoen als
2011-2012. Waarom moet je voor wanprestaties worden beloond? Of is het omdat
Robert Maaskant de nieuwe trainer is? En dat de vorig jaar zo langdurig met een
bizarre blessure kwakkelende Kees Kwakman eindelijk weer gerevalideerd is? Het
moet haast wel, want op Radio Noord zijn dat de enige twee mannen van het
nieuwe elftal die je continu aan het woord hoort.
Zelfs nu de spelers
momenteel in Zuid-Korea zijn voor een of ander toernooi, zijn het alleen die
twee mediagenieke mannen die steeds weer de pers te woord staan.
Op het moment van
schrijven heeft FC Groningen trouwens alweer verloren van het Hamburger HSV
(wij Zwarte Mannen zijn zoals bekend voor het Hamburger Sankt Pauli, maar omdat
het Hamburg betreft, hebben wij zelfs een lichte zwak voor HSV) en van het
Britse Sunderland met een blamerende 3-2 terwijl ze in de rust nog met 1-2 voorstonden.
Schreef ik
Zuid-Korea?
Ja, dat schreef ik.
En daar gaat dus al
het geld aan op, aan een peperdure trip van het elftal naar Zuid-Korea. Het
interesseert mij niet of de club daarvoor is uitgenodigd of niet, als je zo kut
speelt als FC Groningen het afgelopen seizoen, dan doe je dat gewoon niet.
Je neemt dan je
fatsoen, als een echte vent. Heb je het afgelopen jaar slecht gepresteerd, dan
hoef je daarvoor niet beloond te worden met zo’n snoepreisje. Dan ga je
voorafgaand aan het nieuwe seizoen op trainingskamp in een oude, sleetse kampeerboerderij
in Bakkeveen. Dan ga je niet spelen tegen HSV maar tegen de Hauler Boys. Dan ga
je na twee uur training niet bij het zwembad van het drie sterren hotel in
Zuid-Korea lekker bakken in de zon, maar met z’n allen schuilen onder het
aftandse afdak achter de kampeerboerderij tegen de Nederlandse regen.
Dan haal je er niet
allerlei ingewikkelde redenaties bij om zulk paradijsvogel gedrag goed te
praten, maar dan zwijg je beschaamd. Dan lever je een deel van je salaris in.
Dan ga je maar weer eens op de fiets naar het trainingsveld. En naar het
stadion als er op zondag een wedstrijd gespeeld moet worden. Dan zet je alles
op alles om het weer goed te maken met de supporters.
Met deemoed.
En met eer.
Ach, ik snap het
wel. De top doet al jaren niet anders dan zo. De casinokapitalisten die het
tegenwoordig voor het zeggen hebben in onze maatschappij doen niet anders.
Tot in de 19e
eeuw was het gebruikelijk dat een generaal die een veldslag verloren had zich nadien
door de overwinnaars liet executeren, zodat zijn manschappen konden worden
gespaard en omdat hij zichzelf nu eenmaal verantwoordelijk hield voor de
nederlaag. Maar die tijd is allang voorbij.
De afgelopen 20 jaar
is het in de zakenwereld bonton geworden de hoogst verantwoordelijke hoe dan ook fors te belonen, of
het nu goed gegaan is met het bedrijf of niet. Elk jaar opnieuw. De directeuren
worden nooit op hun falen afgerekend door de Raad van Commissarissen want die scharrelen
hun geld op dezelfde wijze bij elkaar.
We zien het overal.
Zo is er heden ten
dage voor de zoveelste keer weer eens crisis in het land en iedereen lult
elkaar na dat er inderdaad streng moet worden bezuinigd. Maar waar hoor je nou
eens dat beleggers en aandeelhouders uit zichzelf zeggen dat de
winstverwachtingen voor het komende jaar best wel naar beneden mogen worden
bijgesteld? Dat ze met een lagere winst of zelfs een verlies akkoord gaan,
omdat ze begrijpen dat na de zeven vette jaren nu dan de zeven magere jaren
zijn aangebroken.
Dat zijn de normale
cycli (want eeuwenoud), maar de top en het kapitaal trekken zich daar niets meer
van aan. Dan surfen ze liever door naar de bedrijven waar op dit moment nog wel
20% rendement gehaald wordt, op jacht naar de eeuwige manna, een spoor van ellende
en rampspoed achter zich latend.
Waarom zou een
simpele voetballer zich dan anders moeten gedragen dan een topbestuurder of een
topbelegger?
Ik snap het best.
Maar ik zou het
liever anders zien.
Ik heb liever
voetballers die het anders doen. Die teleurgesteld omkijken naar het afgelopen dramatisch
verlopen seizoen en erkennen dat ze het wellicht beter hadden kunnen doen.
Die niet met de
vinger wijzen naar een ander maar de hand in eigen boezem steken.
Voor wie de eigen
eer belangrijker is dan geld.
Die ons laten zien
uit welk hout ze werkelijk gesneden zijn.
Die nog mannen zijn
zoals wij hopen dat er altijd mannen zullen blijven bestaan.
Mannen van eer.
Mannen van staal.
Mannen die het
misschien niet altijd goed doen, mannen die soms miskleunen, maar die er de
volgende keer wel weer opnieuw met frisse moed tegenaan gaan, om het dan wel
voor elkaar te boksen.
Mannen met hart en
ziel.
Mannen die schijt
hebben aan de top maar niet aan ons.
Nooit aan ons.
Mannen die geven in
plaats van mannen die nemen.
Mannen in een oude,
sleetse kampeerboerderij in Bakkeveen.
© Bill Mensema
Geen opmerkingen:
Een reactie posten