Ook Veenkolonies 2

Een gevoelige snaar werd geraakt bij zwarte muzikale man Hadders toen in deze blog de naam Bueno voorbijkwam. Bij wijze van therapie deelt hij zijn ervaring met de man met de grote snor met ons.

Over Halina Reijn zeg ik niks.

In mijn leven figureert al een topactrice en zoals jullie weten zijn dat gevoelige raspaardjes.

Een van de weinige uitjes die wijlen mijn vader zich veroorloofde was de Zuidlaarder Markt. En dan niet de paarden-, bier- en kermisvariant maar de Landbouwbeurs in de toen nog nagelnieuwe Prins Bernhard Hallen.

Ik vernuverde mij daar vooral met het verzamelen van zoveel mogelijk glimmende folders van enorme landbouwmachines. En stickers natuurlijk.

Om de kinderen te vermaken had men voornoemde heer Mesquita ingehuurd.

De man was in die dagen voornamelijk bekend als bandparodist. Een terecht uitgestorven vorm van amusement waarbij de artiest door het playbacken van een band met aan elkaar gemonteerde lollige stukjes het publiek aan het lachen probeerde te maken. Behalve het handig met een bandrecorder om kunnen gaan was daarvoor geen enkel talent nodig. Andre van Duin heeft het er dan ook ver mee geschopt. Je zou kunnen zeggen dat het een verre voorloper was van het heden ten dage enorm populaire knip- en plakwerk in de rapwereld.

Bueno had de bandrecorder thuisgelaten en entertainde er wat lusteloos op los met een balonnenvouw-act. Na afloop kon er een fotokaart met handtekening bemachtigd worden. Bescheiden als ik was stelde ik mij achter in de rij op. Helaas kreeg het jongetje voor mij het laatste gesigneerde kleinood. De Mesquita draaide zich zonder iets te zeggen om en stak een sigaret op.

Het moet in zijn nadagen geweest zijn. De shows met Rudi Carell in Duitsland en zijn rollen in 'Kino-Erfolge' als Sex-Express in Oberbayern, Liebesgrüsse aus der Lederhose III en Himmel, Scheich und Wolkenbruch waren al jaren achter hem. Een triest einde voor een groot artiest.

Wat betreft die fotokaarten. Soms wordt ik er naar gevraagd: 'Hestoe ook n fotokoarte?' Als ik dat moet ontkennen kijkt men mij meestal meewarig aan. 'Den kint nooit wat wezen.', zie je ze dan denken.