Een goed gevoel

Een goed gevoel, dat hadden De zwarte mannen over het ‘startmoment’ aan De Langeleegte, middels een minifotosessie met directeur Henk E., tot stand gekomen na bemiddeling via de juridische tak van het snel naam makende orgaan. Dat ging overigens via sms terwijl ze drie rijen achter elkaar zaten. Maar goed. De ontvangst voor en tijdens het thuisduel met Almere City FC was wederom een warm bad. Wie zegt dat Veenkolonialen niet gastvrij zijn weet niet waar hij over praat. De zwarte mannen acteerden overigens zonder Jaap D. en Bert H. De laatste was in Amsterdam voor een uitvoering van King Lear. Ook dat is een keuze.

Het vertoonde spel was op zijn Gronings weer klossen van el bokko, want er had gewoon gewonnen moeten worden. Met de 1-1 tegen een tegenstander die drie supporters bij zich had en bijna de hele tweede helft met tien man voetbalde hebben de geel/zwarten twee punten laten liggen. Ook Henk E. sloeg met de vuist op tafel, nadat zwarte man Herman voorzichtig had geopperd dat er meer in had gezeten: ‘We hadden moeten winnen, zwarte mannen!’

Dat vonden wij kranig gezegd en op de vraag wie hij daarvoor maandag op het bureau zou leggen lachte hij veelbetekenend. Wat vooral frustreert is dat de bezoekers niet even ouderwets onder de voet werden gelopen. D’r op en d’r over, naar goed Veenkoloniaal gebruik. Want het was meer dan een voetbalwedstrijd. Het was de eeuwige strijd tegen de oude en nieuwe wereld. Laten we wel wezen. Almere is een bedachte stad, ontstaan op de tekentafel, terwijl de Veenkoloniën met bloed, zweet en tranen uit de aarde zijn gestampt, nadat de laatste sabeltandtijgers en mammoeten uit deze onherbergzame streken waren verjaagd. Wat ooit een troosteloos leeg gebied was waar geen reet te beleven viel, laat staan dat je je voeten droog hield, dat is nu een schitterende streek waar de haastige 21ste eeuwse mens tot rust komt. Een gebied dat het verdient de status van UNESCO Werelderfgoed (met alle waterwegen weer in ere hersteld) te krijgen, met zijn weidse vergezichten, oud-Hollandse luchten en het in heel Nederland beroemde stadion als een flonkerend briljantje.

De zwarte mannen hadden direct een vonk met directeur Henk E., een aimabele en hardwerkende man (zoals zoveel mensen in de Veenkoloniën), die niet alleen met handenvol bier aan kwam zetten, maar de groep meteen even bijpraatte over de financiële, organistorische en emotionele status quo van de toko. Een verhaal zonder poespas, gewoon even gezegd zoals het was en wat De zwarte mannen nog maar eens deed beseffen dat wij, pluralis majestatis, nog een hoop te doen hebben, terwijl er zo weinig tijd is. Waarop wij nog maar een biertje en een bitterbal namen.

Misschien leuk om even te vertellen: het was voor zwarte man Bill de eerste keer dat ie in de business lounge op De Langeleegte was. Deze Australische Delfzijlster is groot geworden op de jongenstribune bij de FC Groningen en al bij het vooruitzicht aan een plekje tussen het lokale old boys network stootte hij een stuk turf van de handkar bij de ingang. Onder het toeziend oog van Henk Nienhuis ook nog. Bill voelde zich echter meteen thuis, ook al omdat ze een liedje draaiden van zijn landgenoot Gotye. Waarop een van de andere zwarte mannen opmerkte: hé Bill, Gotye, die komt ook uit Australië. Dan moet je hem kennen.’

Dat Bill zich zo thuis voelde creëerde een klein probleempje. Immers, de zwarte mannen zijn mannen van de familietribune, mannen van het volk, van de gehaktbal met mayo in de rust, gekocht bij het kraampje onder de oude tribune, van manmoedig de elementen trotseren, ook al is dat weer een snijdende noordooster. Echter, Bill heeft aan het pluche geroken, de warmte van de businesslounge gevoeld, hij liet zich alle egards welgevallen en het biertje smaakte opperbest. Hij nam nog een bitterbal, hing aan de lippen van Henk E. en opperde daarna voorzichtig, rillend bij de gedachte aan zijn jonge jaren op de staantribune, of we toch de volgende keer niet weer naar de business club konden…