The Man in Black

Zwarte man Cutileiro was samen met zwarte man Hadders ooit in het Thialf-stadion om zwarte man Cash te zien optreden. Zwarte man Hadders heeft hier op de blog reeds verslag van gedaan. Geen paniek. Ieder heeft zijn eigen verhaal en was de grote denker Plato al niet van mening dat de zintuigen niet altijd te vertrouwen zijn. De verstandelijke wereld had hij hoger zitten. Lees het jaloersmakende verslag van onze nieuwe zwarte man en wees bij het lezen zo verstandig een plaat van de zwarte meester als soundtrack te gebruiken. Dit prikkelt de zintuigen. Een win win situatie.

Ik heb de eer en het genoegen gehad Johnny Cash live te zien optreden.

The Man in Black.

We schrijven oktober 1990. In het aangename gezelschap van countryzangeres Alet, Zwarte Man Hadders en de tegenwoordige Miss Crowbar gaat het in een wit autootje richting Heerenveen. Eenmaal in het Thialf-stadion worden wij geleid langs de openstaande deuren van de 400-meterbaan waar de Rintje Ritsma’s hun rondjes rijden, naar de ijshockeyhal. Het is even voor acht uur en bijna alle stoelen zijn al bezet. Wij vinden toch nog mooie plaatsen, op een van de strafbankjes. Een gelukkige greep want we hebben hier goed zicht op het podium en ook het geluid is op deze plek alleszins acceptabel, voor een sporthal.

Stipt om acht uur doven de zaallichten. Tot onze niet geringe verbazing betreden de dansmariekes van Heerenveen in vol ornaat de zaal, jonglerend met olijk verlichte batons en in een goed ingestudeerde choreografie. Ze weten hier wel wat ‘show’ inhoudt. De meisjes worden gevolgd door de plaatselijke fanfare die een blaasarrangement speelt van ‘Ring Of Fire’, een van de grote hits van Johnny Cash. Dit alles is opmaat tot een speech van de met Culturele Zaken belaste wethouder van Heerenveen, die met zwaar Fries accent ‘de heer Johnny Cash’ welkom heet en in een langdradig relaas uit de doeken doet hoe bijzonder deze avond wel niet is voor zijn gemeente. En hoe blij hij en het gemeentebestuur zijn. Bla bla.

Wij kunnen op ons strafbankje hier wel om lachen.

We weten nog niet hoezeer deze avond ons geduld zal gaan beproeven.

Aansluitend beginnen de voorprogramma’s. Een stoet aan Hollandse country-acts trekt voorbij, begeleid door orkestbanden, met in kitscherige galmeffecten verdronken versies van hits die wij niet kennen. Ze zullen origineel wel van Garth Brooks zijn, vertellen wij onszelf. Een van de zangers is de in Hollandse countrykringen zeer gereputeerde Ben Steneker. Waarom hij zo beroemd is ontgaat ons. De meeste van deze acts spelen niet meer dan een of twee nummers maar dat zijn er dan altijd nog een of twee te veel. Ruim vijf kwartier verder wordt de parade van wansmaak nog enigszins gered door een optreden van Captain Gumbo. Een zydecoband die zowaar zelf de instrumenten bespeelt. Ze mogen dan ook maar liefst vijf nummers spelen.

Zaallichten aan.

Geduld.

Ondertussen worden wij bevangen door lichte paniek. Een toeschouwer bij ons in de buurt vertelt dat Johnny Cash eerder die week een optreden heeft geannuleerd wegens een kaakontsteking. Het zal toch niet? Wij hebben toch niet naar al deze bagger zitten luisteren om straks in een lange rij bij de kassa te wachten tot we ons geld terugkrijgen en daarna terug te rijden naar Groningen?

Geduld.

We halen ook geen biertjes, want de bar is buiten de ijshockeyhal en geen van ons vieren wil de opkomst van The Man in Black missen. We keuvelen wat en het is inmiddels al even na tienen. En dan plotseling licht uit, spot aan.

“Hello, I’m Johnny Cash”

‘Folsom Prison Blues’ is het eerste nummer en de toon is gezet. Cash wordt begeleid door een even gedegen als spaarzaam spelende band. Geen solo’s, no bullshit. Links op het podium staan drie vrouwen – onder wie Johnny Cash’ echtgenote June Carter – die de koortjes zingen. Veel ruimte krijgen ze niet in de arrangementen, maar op de momenten dat ze meedoen vallen de sterren uit de hemel. En natuurlijk komt June af en toe naar voren voor een duet met Johnny. ‘Jackson’ bijvoorbeeld. Het geheel klinkt als een lp van het Sun-label uit de jaren vijftig. Allemaal kort en krachtig. Nummers klokken rond de twee minuten, hooguit drie. Johnny Cash is nog niet begonnen aan zijn overigens magistrale zwanenzang, de ‘American Recordings’ onder leiding van Rick Rubin, en is gewoon nog een swingende entertainer uit Arkansas. Een hele goeie.

Zijn kaak ziet er echter wel degelijk gezwollen uit en we hopen maar dat hij de show kan voltooien. We vrezen dat het afgelopen is, wanneer hij na veertig minuten achter de coulissen verdwijnt.

Maar geen paniek: hij maakt slechts ruimte voor zijn zoon John Carter Cash. Een entr’acte die pijnlijk mag worden genoemd. (Ik heb ook eens Dionne Warwick haar zoon het podium zien opsleuren. Niet doen mensen! Geen goed idee om je minder getalenteerde kinderen op deze manier te showen!)

De gitarist pakt de microfoon. Ik moet hier parafraseren maar neemt u van mij aan, dit is een redelijk getrouwe weergave: “Ladies and gentlemen, may I have your attention. Because this very special guy will take the stage. And he will rock y’all. You’re gonna love him! Because he is a true talent! He does not simply step into his father’s footsteps. No sir! This man is an original. He creates his own music. He’s not a copycat. Ladies and gentlemen, a big hand for John Carter Cash!”

Een wat sullig ogende slungel met – in dit gezelschap – volledig uit de toon vallend lang hippiehaar stapt naar voren met zijn gitaar. Hij speelt slechts één nummer, ‘Blue Suede Shoes’. Een opmerkelijke keuze voor zo’n origineel en eigenzinnig talent, vinden wij.

Geduld.

Dit keer gelukkig maar twee minuten.

Vader Johnny komt terug en gaat verder waar hij gebleven was. Een aaneenschakeling van onze favoriete liedjes. ‘Get Rhythm’, ‘Wanted Man’, ze komen allemaal voorbij en de show wordt besloten met het ijzersterke ‘I Walk The Line’ en natuurlijk ‘Ring Of Fire’, waarbij de fanfare van Heerenveen gelukkig niet terugkomt. Even plots als hij opkwam is Johnny Cash ook weer verdwenen.

“Thank you, goodnight”.

Geen toegift.

Zaallichten.

Het is inmiddels al na half twaalf en wij kijken elkaar aan in het besef zojuist een heel bijzonder concert te hebben meegemaakt. We stappen naar buiten, de kou en regen tegemoet.

Terug naar Groningen.

Want de bowlingbaan in Heerenveen is al gesloten.