dinsdag 22 oktober 2013

Over Rusland, Rehwinkel & Zwarte Man Piet


Het kan verkeren. Krijg je als spreekstalmeester bericht dat er een Zwarte Man is gesignaleerd in het Colosseum van Rome. Zit er vrijwel gelijktijdig in de mailbox een schrijven van dezelfde Zwarte Man over Zwarte Man Piet, Rehwinkel en Rusland. Zoals gezegd het kan verkeren.

In tijden van onzekerheid wordt aan veel getwijfeld. Terecht, maar dat instituties als zwarte Piet geslachtofferd worden, zeg het maar. Dat er in de media tijd en ruimte is voor een burgemeester die heeft gesolliciteerd naar een functie die dan weer wel en dan weer niet schijnt te bestaan, zeg het maar. Dat onze relatie met Rusland vele malen beter kan, zeg het maar. Misschien moet Rehwinkel als diplomaat en verkleed als Zwarte Man Piet in Rusland aan de slag. Zwarte Man Cutileiro bericht. Hij zegt het maar. 


Drie zaken beheersten de afgelopen week onze nationale media:

Rusland, Rehwinkel en Zwarte Man Piet.
Ze zijn in een gordiaanse knoop met elkaar verbonden.

Verwarrend?
Dat valt wel mee.
Leest u verder.

Allereerst de getroebleerde relatie tussen de Nederlanden en de Russische Beer. Het botert al langer niet. Vooral de positie van lesbiennes, homo’s, transgenders en biseksuelen in Rusland is ons Nederlanders een doorn in het oog. U dient echter wel te beseffen dat het immense land wordt geregeerd en gedicteerd door krachten waar wij nauwelijks weet van hebben. Onder- en bovengrondse organisaties maken er de dienst uit die worden beheerst door mores en gewoontes die ieder weldenkend mens liever niet zou willen kennen. De positie van LGTB’s is in het huidige Rusland niet te benijden maar denkelijk al wel stukken beter dan in de Sovjettijd, nog niet zo lang geleden. Toen was alles-behalve-hetero namelijk officieel verboden en werd vervolgd. Dat is tegenwoordig niet meer zo. Al blijft het dubieus dat voor andere dan heteroseksuele relaties geen ‘propaganda’ mag worden gemaakt, kan ik me voorstellen dat de huidige machthebbers zich verwonderen dat juist nu uit het buitenland kritiek komt op de in hun ogen versoepelde houding tegenover minder gangbare belevingen van seksualiteit. De demonstraties in Amsterdam, eerder dit jaar, hebben het Kremlin wellicht oprecht verbaasd zelfs.  

Niettemin is het prettig te weten, dat iedere om wat voor reden dan ook zich bedreigd voelende Rus in Moskou een buitenlandse ambassade binnen kan vluchten. Indien de dienstdoende diplomaat hem of haar bescherming biedt, kan het Russische regime hier niets tegen beginnen. Feitelijk is een Nederlandse ambassade in het buitenland gewoon Nederlands grondgebied. Daar zijn internationale afspraken over gemaakt.

Die afspraken behoren wereldwijd tot het abc van iedere regering. De knulligheid van de Haagse politie in de zaak Dmitri Borodin kent daarom nauwelijks een gelijke. Het is puur amateurisme om een buitenlandse diplomaat uit zijn huis te halen en op te sluiten, hoe de beschuldiging ook moge luiden. En let wel: er is nog helemaal niets bewezen aangaande misdragingen van deze Rus. Maar zelfs al heeft hij zijn kinderen geslagen, het Verdrag van Wenen schrijft voor dat in geval van persoonlijke misdragingen een buitenlandse regering mag worden verzocht een diplomaat terug te roepen. En reken maar niet dat dit in zijn eigen land een maatschappelijke bevordering van ambassaderaad Borodin had betekend.

Nederland roept zoals gebruikelijk eerst heel hard dat het gelijk heeft. Onze minister Timmermans biedt vervolgens tandenknarsend excuses aan. Niet om de ‘vriendschap’ met Rusland te redden, daar gaat het hier namelijk niet om. Die bestaat ook niet. Als gewoonlijk draait het allemaal om handel. In gas vooral. Het Nederlandse aardgas is namelijk uitgeleverd aan de multinationale gigant Gazprom. Hoofdkantoor te Moskou maar met een dependance in Groningen. 

Nederland is er als de kippen bij als het gaat om handel. Keiharde handel. Dat is al eeuwenlang zo. Vanaf pak ‘m beet de 16e-eeuw varen Hollandse schepen over ’s werelds zeeën voor de handel – ook wanneer dit woord een eufemisme was voor roof en plundering. Specerijen, goud, zilver en andere edelmetalen, diamanten… Maar nergens werd ooit zo veel geld mee verdiend als met handel in mensen. Schepen werden aan de Afrikaanse kust volgeladen met zwarte mannen, vrouwen en kinderen die westwaarts werden vervoerd. Ze werden verkocht aan plantagehouders op het Amerikaanse continent (Noord, Midden en Zuid) om onder de meest erbarmelijke omstandigheden zwaar werk te verrichten. Dit werd dusdanig gewoonte door de eeuwen heen, dat het stigma van de blanke mens als superieur aan de zwarte nog immer geldt.

En zo komt het dat wij jaarlijks een kinderfeest vieren waarbij we om onduidelijke redenen een katholieke bisschop uit Turkije opvoeren, die het eeuwige leven heeft, inmiddels om al even vage redenen in Spanje woont en zich omringd weet door een de afgelopen decennia explosief gegroeid aantal zwarte knechten. Nederlandse kinderen worden vanaf hun prilste jeugd vertrouwd gemaakt met de zwarte man als clown, als potsierlijke fratsenmaker, een onderdanige dienaar. Onschuldig vermaak? Voor volwassenen misschien. In het zeer kneedbare kinderbrein wordt helaas een beeld geschapen van zwarte mensen dat mensonwaardig is.

*

Peter Rehwinkel zit ondertussen in zijn werkkamer op het Groningse stadhuis achter het bureau. Hij is een goed en rechtvaardig mens met het hart op de juiste plaats. Plichtsgetrouw bovendien. Het wordt hem echter zwart voor ogen wanneer hij denkt aan de ceremonie die hij in november als burgemeester zal moeten leiden: de intocht van Sinterklaas. Pracht en praal zijn aan Rehwinkel wel degelijk goed besteed – hij staat niet voor niets bekend als royalty-kenner. Maar het bespotten van negers sanctioneren, dat gaat de burgervader te ver. Hij overweegt de ambtsketting af te leggen. Zijn carrière aan de wilgen te hangen.

Zijn gedachten dwalen verder af.

Waar staat Groningen nou bekend om? Wat zal hij achter zich laten? Het gas natuurlijk! Groningen, met zijn schijnbaar saaie uitgestrekte landschap, herbergt ondergronds de bron van Nederlands welvaart. Met alle seismische onrust van dien. En het hart van de Hollandse gashandel bevindt zich nog altijd aan de rand van de stad, in de Apenrots, ingeklemd tussen de ringweg, het Stadspark en de afslag richting Drachten. In Rehwinkels eigen stad wordt de import en export van het blauwe goud geregeld, al is het een illusie te denken dat dit nog steeds wordt gedaan door Groningers. Of Nederlanders. Welnee. In feite wordt alles wat in dat gebouw gebeurt gedirigeerd door de Russen. Een ietwat vreemde en zelfs beangstigende gedachte, ook al omdat Rehwinkels eega van hetzelfde geslacht is als hijzelf.

Peter besluit tot een meesterzet.
Een drie-vliegen-in-één-klap zonder weerga.
Rehwinkel vertrekt naar Barcelona.

Vlieg één: hij komt in gelegenheid de ridiculisering van Zwarte Man Piet bij de wortel aan te vatten. Waar kan hij dit immers beter doen dan in Spanje? Weliswaar ligt Barcelona in het separatistische Catalonië, maar als het puntje bij paaltje komt zijn het natuurlijk gewoon Spanjaarden. Scoorde Andrés Iniesta van FC Barcelona niet de winnende treffer tijdens de WK-finale tegen Nederland? Als adviseur bij rampenbestrijding kan Rehwinkel met een verborgen agenda moeiteloos op zoek gaan naar het hoofdkwartier van het kwaad – het zomerverblijf van de bisschop – en zo mogelijk die verfoeide stoomboot in het ongerede brengen. Semtex, minstens. Nooit meer dat badinerende kindervermaak. Diewertje Blok in haar Sinterklaasjournaal eens écht met de mond vol tanden laten zitten.

Vlieg twee: de sleutel van de voordeur van de Apenrots gaat mee naar Spanje. De Russen én de economische machthebbers uit Den Haag komen er gewoon niet meer in hier. Dat gas zal enige tijd onontgonnen in de grond moeten blijven zitten, totdat de Groningse bevolking het heft in eigen handen neemt, zich loswrikt uit de Haagse dictatuur en zelfstandig de onderhandelingen met Gazprom heropent. Met aansluitend de derde Vlieg: Rehwinkel zal de sleutel pas teruggeven wanneer de Russische regering keihard toezegt dat homoseksuelen en transgenders niet alleen legaal relaties met elkaar mogen onderhouden, maar ook naar hartenlust in de straten van Petersburg tot Vladivostok hun geaardheid uitbundig mogen vieren.

Eind goed, al goed.
We mogen dan eindelijk ook met goed fatsoen gaan bowlen in Moskou.
Yolo!

© José Cutileiro

Geen opmerkingen:

Een reactie posten