vrijdag 26 oktober 2012

D.A.F.

Vanavond geen competitie voor de SC. Het weekend zal gebruikt worden zich verder op te laden voor de uitwedstrijd tegen Almere City FC aanstaande maandagavond. 

Zwarte mannen zijn nog steeds van mening dat dit één van de slechtste namen uit de eerste divisie is. De vergadering over deze naam is waarschijnlijk geëindigd in een stemming. Een hybride was het resultaat. Geen mountainbike geen racefiets, maar dan ook weer geen fiets om boodschappen mee te doen.

Als zwarte mannen weekendliteratuur iets totaal anders. Bill, oftewel zwarte man Mensema heeft een wonderschoon stuk geproduceerd over DAF. Van Doorne's transmissie daargelaten.

Gevoel voor historie is wat zwarte mannen bindt. En dat in het weekend dat het programma 'Andere Tijden' van de NPS twaalf en half jaar bestaat. Voor mensen die nog steeds de vraag stellen: Wie of wat zijn de zwarte mannen? Denk bij het antwoord aan andere tijden, maar dan anders. Een stukje geschiedenisbeleving naar de mensheid toe. 

Veel leesplezier.

O ja, Veendam staat op basis van anciënniteit nu al met één nul voor. 

In de geschiedenis zijn er altijd al Zwarte Mannen geweest.

Zo was er een contingent Zwarte Mannen dat de graven Adolf en Lodewijk van Nassau bijstond in de Slag van Heiligerlee in 1568 en de Staatse troepen zelfs de uiteindelijke overwinning bezorgde op het qua aantal zeker in overwicht zijnde Spaanse leger.
Dat graaf Adolf zo’n pedante kwast was, kwam hem uiteindelijk duur te staan. De Zwarte Mannen hadden het op den duur helemaal gehad met zijn gezever en zagen de doorbraak van twee Spaanse scherpslijpers bewust door de vingers, zodat die de onfortuinlijke graaf alsnog om zeep hielpen.
Na de veldslag trokken deze Zwarte Mannen zich terug in de Vosholen achter Sappemeer.


Een andere Zwarte Man was James Wat die in 1781 alles in het werk stelde om het patent van de stoommachine – een jaar eerder uitgevonden door James Watt in Engeland – op zijn naam te krijgen. Het Engelse Patentbureau bewaart nog steeds drie dozen correspondentie uit Sappemeer uit die tijd.
Daarnaast is er nog een extra doos in het gigantische archief van het Bureau in de Engelse hoofdstad te vinden, met krantenartikelen over de ternauwernood verijdelde moordaanslag op de Engelse uitvinder in 1784. Het is nooit bewezen, maar het gerucht dat Zwarte Man James Wat hierachter zat was zo hardnekkig, dat het nooit echt uit de wereld geholpen is.
Zwarte Mannen houden daarentegen vol dat hier sprake was van kinnesinne, aangezien Wat – niet Watt – een jaar eerder een prototype van een uien pelmachine had ontworpen op stoom, waarbij de energiegeleiding voortgaand en niet stotend was.


Ja, Zwarte Mannen waren er altijd al.

Andere Zwarte Mannen zijn de Duitsers Gabi Delgado Lopez en Robert Görl. Samen vormden zij begin jaren tachtig het duo D.A.F. – Deutsch Amerikanische Freundschaft – een elektroband uit Düsseldorf. Ik had al eerder een heel vreemd maar knalgoed nummer van die band gehoord in 1980. Spookachtig, elektronisch, repeterend, hypnotiserend. In het Duitsland van toen was dat heel gewoon, met van die freak groepen als Can, Tangerine Dream, Amon Duül II en als bekendste Kraftwerk. De house van de jaren negentig zou hier later overduidelijk schatplichtig aan zijn.
Begin jaren tachtig was D.A.F. een band bestaande uit zes personen. Ze hadden net hun tweede album uitgebracht, met daarop bovengenoemd nummer. Maar echt groot waren ze nog niet. Zelfs niet in hun hometown Düsseldorf, waar Florian Schneider-Esleben van Kraftwerk de scepter zwaaide, zeker na het eclatante wereldsucces van de Kraftwerk hit ‘Fahren, fahren auf die Atobahn’, en de zes D.A.F. muzikanten lacherig terzijde schoof als mensen die er niet echt toe doen.


Een vergelijking met Graaf Adolf dringt zich begrijpelijkerwijs op.

De D.A.F. boys pakten alles in en vertrokken naar Londen, met het plan daar internationaal door te breken. Dat moment liet nog even op zich wachten, terwijl de jonge Duitsers in de Engelse hoofdstad bivakkeerden in een onverwarmd kraakpand, met alleen een slaapzak om zich te weren tegen de snijdende kou.
Op zich was het een goed idee om juist naar Londen te gaan, dat sinds de opkomst van punk opnieuw de muziekhoofdstad van de wereld was geworden. Maar er waren daar natuurlijk veel meer bands die hoopten op een platencontract en eeuwige roem. Het zou nog niet gemakkelijk worden om als kleine vis in zo’n drukke vijver op te vallen.
Na verloop van tijd pakten steeds meer bandleden hun boeltje bij elkaar en keerden teleurgesteld terug naar Düsseldorf in het Ruhrgebied, totdat uiteindelijk alleen Gabi Delgado Lopez en Robert Görl overbleven.
Waar Zwarte Mannen zijn, zijn er ook altijd kwade tongen. Sommigen beweerden dat Gabi en Robert de andere vier uit de band gegooid hadden als overbodig wrakhout. Anderen houden het erop dat de homo-erotische seks tussen de twee overblijvers in de slaapzak van Gabi op den duur teveel was voor de anderen om bij te wonen, dat het soms zo erg stoomde tussen die twee dat de spreekwoordelijke mist op de straten van Londen ook het pand leek te zijn binnengedrongen.
Hoe dan ook, op den duur restten alleen Gabi en Robert nog, alsmede de drums en de synthesizer van de laatste. Op deze synthesizer namen zij in een 16 step sequentie de basismelodieën op. Live, op het podium, had je vervolgens alleen Robert die duchtig de drums sloeg en Gabi die daarvoor als een schaatser aan het dansen was, terwijl hij met zijn krachtige bastenorstem zijn eveneens van alle poespas ontdane teksten zong.


In deze formatie en op deze wijze, waren zij natuurlijk Zwarte Mannen pur sang.

En het duurde dan ook niet meer lang voordat ze werden opgemerkt door de platenindustrie, voordat hen een contract werd aangeboden en voordat hun eerste – maar eigenlijk derde – album bij een bonafide maatschappij verscheen.
Alles ist gut’.
Op het album staat de grootste hit die D.A.F. ooit zou hebben: ‘Der Mussolini’, met daarin de bizarre, ironische tekststrofe: ‘Tanz der Mussolini, und jetzt den Adolf Hitler, und jetzt nach links, und jetzt nach rechts.’
Natuurlijk mocht je dit ook toen al niet goed vinden, maar wij vonden het allemaal prachtig. Jarenlang zou het een nummer zijn, waarmee je de dansvloer in jongerencentrum Vera in een mum van tijd vol kreeg. Het album vond gretig aftrek en Vera was totaal uitverkocht op die ene avond in 1982 dat D.A.F. Groningen aandeed. Gabi en Robert waren in strak leer gekleed, op het podium speelden ze alsof het de Slag bij Heiligerlee was en in de zaal was het – telkens als ik even achterom keek – een kolkende massa.
Nadien was het mijn taak als concertmedewerker van Vera om ze naar de kleedkamer te brengen, waar ze geen bier dronken, maar vers geperst fruitsap. Verder deden ze zich te goed aan droge worst, wat ik toen wat vreemd vond, want in Vera waren we in die dagen gewoon vooral veel biodynamische voer – zoals haver- en mueslikoeken – tot ons te nemen.
Terwijl Gabi zich het zweet van het lijf veegde met een handdoek keek hij mij langdurig aan. Ik wist al van zijn seksuele voorkeur en huiverde, want hij zou mij dan vast niet zachtjes en liefdevol nemen. Robert merkte mijn vrees als eerste op en zei me lachend dat ik me geen zorgen hoefde te maken, want Gabi viel uitsluitend op mooie jongens zoals hijzelf.
Op den duur wenkte Gabi mij naar zich toe. Aarzelend gaf ik daar gehoor aan.

     -     Jij bent een Zwarte Man, sprak hij.
     -     Ik ben een wat? vroeg ik.
     -     Je weet het nu nog zelf niet,
           maar eigenlijk ben jij net als Robert en ik ook een Zwarte Man.
     -     Ik ben blank, antwoordde ik, en u volgens mij ook. 

Gabi glimlachte.


     -     Je bent zwarter dan je ooit voor mogelijk hebt gehouden, 
           maar daar kom je nog wel achter.

Bij het afscheid, toen de twee Duitse muzikanten naar hun hotelkamer teruggingen, greep Gabi Delgado Lopez mijn hand vast en drukte mij op het hart altijd uit te blijven kijken naar andere Zwarte Mannen.


     -     Maar pas op voor de valse profeten, voegde Robert Görl daaraan toe. 

Dat was vandaag precies 30 jaar geleden.
Inmiddels hebben zich talloze nieuwe popartiesten aangediend. De meeste daarvan waren absoluut geen Zwarte Mannen, een paar daarentegen juist wel, zoals Nick Cave, Rammstein en – opmerkelijk genoeg – ook Owen Paul, bekend van de hit ‘You’re my favorite waste of time’.
Maar soms is het lastig om te bepalen of iemand wel of niet een Zwarte Man is. Zoals het geval is met het Volendamse duo Nick en Simon, dat onlangs anoniem naar De Langeleegte meekwam met FC Volendam. Pas in de businessruimte deden Nick en Simon hun plaksnorren en zonnebrillen af en bleken ze zowaar meer hart voor SC Veendam te hebben dan voor hun eigen thuisclub. Ook blijken ze in werkelijkheid net zo grappig te zijn als op tv.
 

Maar toch…
 

Dankzij de moderne communicatiemiddelen nam ik nadien contact op met Gabi Delgado Lopez en legde ik de voorman van het gereüneerde D.A.F. dit vraagstuk voor. Even bleef het stil aan zijn kant van het internet, maar deze week verscheen dan eindelijk zijn respons, in de vorm van een video die hij speciaal aan Simon heeft gericht: ‘Ich glaub ich fick dich später’.
 

Inderdaad, nou weten we het nog steeds niet.




© Bill Mensema


Geen opmerkingen:

Een reactie posten