Andouillette

Zwarte man Fousert is betrokken en lijdt. Ook hij leest de krant met berichten over de club. Daar doet een gelijkspel tegen de Eagles niets aan af. Als culinair specialist wijst hij ons graag op het belang van ons reukorgaan.

In zekere zin was ik opwerkbezoek. Na troosteloos België de herfst van Noord Frankrijk. Lange rechtewegen, oneindig grijs, zwart geploegde voren. Thuis.

Het doel was een onderzoeknaar het Marketingproduct van de eeuw: Champagne. Aanjagert avant la lettre. Het is een prestatie van formaat om een smakeloze bubbeltjeswijn gekroond tekrijgen tot koningin der dranken. Toch een beetje alsof Emmen de Champions League wint. Maar goed, Zwarte Mannen drinken natuurlijk geen Champagne. Zwarte Mannen drinken bier en eten worst. Dus niet de bubbels maar een worst maakte mijn reis tot een louterende ervaring.

In restaurant La Mignardisein Troyes at ik de plaatselijke specialiteit: Andouillette des Troyes. Het gerechthad de aanduiding: “AAAAA”, wat mij een behoorlijk goede rating leek. Later bleek dat het de afkorting was voor: Association Amicale des Amateursd`Andouillettes Authentiques. Een genootschap van mannen die fanatiek hun erfgoed, een worst gemaakt van (met name) varkensingewanden, bewaakten. Eensoort Zwarte Mannen eigenlijk. Maar dan voor worst. Een mooi gegeven. De Andouillette fanatics hadden de worst van La Mignardise goedgekeurd.

Een wijs man uit mijn reis gezelschap, hij heeft overal verstand van en dus ook van worst, waarschuwde me, ondanks het keurmerk van Andouillette4-ever. Zijn alleszeggende advies was: doe het niet. Hij had deels gelijk. Mijn eigenwijsheid heb ik weliswaar moeten bekopen met de lucht van varkensingewanden uit al mijn poriën, gedurende de hele volgende dag. Soms overvaltde geur mij nog als begeleider van een kwade droom of als ik de kattenbak telang niet schoonmaak. Maar de smaak was uitermate bijzonder, exquise zelfs. Die had ik niet willen missen. Daar kon de geur niet aan afdoen

Als ik de laatste dagen de krant open sla of (bij de kapper natuurlijk) de berichten over Veendam in het voetbalblaadje van Johan Derksen lees, moet ik denken aan de Noord Franse worst. Alle ingrediënten voor een smakelijk gerecht zijn aanwezig: maar door de 'lucht' laat je het wel uit je hoofd om toe te happen.

Toen ik me, na thuiskomstuit Frankrijk, wat verdiepte in de Andouillette vernam ik dat het ding, net als oesters, zwarte koffie en alcoholhoudende dranken, bekend stond als een acquired taste. Een smaak die je moet leren waarderen. Daar houd ik me maar aan vast. Misschien is het nog niet te laat en zijn de direct bij Veendam betrokkenen in staat om, net op tijd, een of meer geldschieters ervan te overtuigen dat als je echt goed ruikt en proeft hetniet stinkt aan de Langeleegte maar het er smaakt naar echte, authentieke, worst.

Dat zou mooi zijn.