Kut

De vrijdagavond was anders dan anders. De stadionlampen van de Langeleegte zijn even geen gids meer. Gelukkig helpt zwarte man Mensema met verwerking door er snoeihard in te gaan. Eens zal het licht weer schijnen, schaduwen verdwijnen. Van oost tot west, van noord tot zuid. Goed weekend en veel leesplezier, maar het blijft ...

Kut. Dat is het eerste wat ik denk als ik de nieuwslezeres van TV Noord hoor zeggen dat – ondanks alle inspanningen van mannen als Henk de Haan, onze eigen Zwarte Man Van der Veen en talloze anderen – SC Veendam alsnog definitief failliet is gegaan.

Zwaar kut.

Ik voel ook hoe mijn teleurstelling omslaat in woede en hoe ik het liefste degenen die verantwoordelijk zijn voor de smartelijk neergang van onze geliefde club zou willen opknopen aan de hoge veldlampen van De Langeleegte. Maar dat zijn alleen maar stompzinnige, extreme gevoelens, die voortkomen uit boosheid en frustratie. Dat zijn geen emoties om op te bouwen.

Dingen gebeuren nu eenmaal.

Vroeger ging het een voetballer vooral om de glorie en werd hij na zijn carrière beloond met een goedlopende patatzaak in het centrum, of naast het stadion.

Vroeger had je zwijnenboeren die de tent runden en hun zaken deden op basis van instinct en wat ze in Amerika zo mooi een ‘gut feeling’ noemen. Met een simpele handjeklap werden de zaken vervolgens beklonken.

Maar dat was vroeger.

Tegenwoordig durf je als directeur nauwelijks meer een besluit te nemen zonder een risicoanalist in te huren, die dan doodleuk eerst gedurende minstens een maand de kosten van de risicoanalyse zelf gaat berekenen, alvorens met de eigenlijke analyse aan de slag te gaan.

Tegenwoordig stikt het van de spelersmakelaars, die nooit in een cafetaria de belangen van hun cliënten verdedigen, maar daarvoor juist plaatsnemen in chique restaurants met meer sterren dan dat er gemiddeld aan goals in een voetbalwedstrijd vallen. Het gaat dan om torenhoge salarissen voor de spelers, maar ook om het rendement als zo’n speler op een gegeven moment kan worden doorverkocht.

Tegenwoordig tel je als speler pas mee als je in een dure bolide naar het oefenveld komt in plaats van op de fiets.

Tegenwoordig tel je als speler pas mee als je een graatmagere supermodel als verloofde hebt in plaats van een lekker mollig wijf die ook nog eens weet hoelang je een bamischijf in het vet moet laten pruttelen.

Tegenwoordig tel je als speler pas mee wanneer je ook naar uitwedstrijden je eigen tatoeëerder mee mag nemen.

Tegenwoordig wordt in het voetbal – net zoals in de zorg of in het onderwijs – het meeste geld uitgegeven aan dat wat er totaal niet toe doet.

Je kan er kwaad om worden, maar waarom zou je?

Woede is volstrekt begrijpelijk, zeker nu onze SC het loodje heeft gelegd. Maar het is niet het juiste gevoel om verder op te bouwen. Daarvoor is het te negatief.

Denk liever aan wat het voetbal voor ons als supporters betekent. Denk liever aan de prachtige avonden die we in De Langeleegte hebben beleefd.

Waren we niet samen als onze jongens op het veld streden voor de overwinning? Gingen we niet met z’n allen uit het dak als er een doelpunt werd gemaakt? Zaten we niet met z’n allen te kankeren als het weer eens mis ging? Droegen we het verlies niet met z’n allen, net zoals we de winst vierden?

Stonden we niet gebroederlijk naast elkaar te pissen gedurende de pauze? Sloegen we elkaar niet op de rug, omdat we blij waren dat we er weer eens met z’n allen bij waren?

Keken we bij binnenkomst niet omhoog naar de hoge veldlampen met al dat licht? 

Verheugden we ons niet op de pot die elk moment beginnen zou?

Scholden we er niet op los? Schoten we een moment later niet in de lach? Applaudisseerden we niet voor onze jongens na afloop van het spel?

Waren we niet blij Angelo Cijntje na een lang herstel weer in ons midden te kunnen verwelkomen?

Voetbal is niet echt een sport. Bij sport gaat het immers om de beste prestatie, ongeacht wie het doet. Bij voetbal gaat het daarentegen altijd om ons tegen de rest. Maar als we winnen, zijn we niet echt de beste. Nee, we zijn op dat moment alleen net iets beter dan onze tegenstander.

Maar zelfs daar gaat het uiteindelijk niet om.

Voetbal gaat om onszelf. Of we nou in de dure, verwarmde business lounge zitten, of op de kille Windhoektribune staan te klappertanden, of zelf in het veld staan, het gaat om ons allen. Wij komen op een vrijdagavond bijeen in De Langeleegte, zoals anderen dat doen in de kerk of in het buurtcafé. Vanzelfsprekend hopen we op een mooie wedstrijd en dat onze jongens er drie punten uithalen. Maar het gaat er vooral om dat we weer eens bij elkaar zijn. 

Dat we samen zijn.

Omdat we mensen zijn.

Omdat we het zo nu en dan nodig hebben de anderen om ons heen te weten.

De warme, hoopgevende lichten van de veldlampen van De Langeleegte gaan nu uit. De rekeningen moeten worden betaald. De schulden moeten worden afgelost.

Maar ooit zullen de veldlampen weer worden ontstoken. Want ooit komen wij weer bijeen in De Langeleegte. Omdat wij mensen zijn. Veenkolonialen die andere Veenkolonialen nodig hebben.

Tot dan!

© Bill Mensema