woensdag 13 juni 2012

Wullie tegen zullie

De zwarte mannen zijn beschouwende mannen. In het kader van de wedstrijd van vanavond is zwarte man Bill zelfs een voorbeschouwende zwarte man. Nog twee uur om te lezen en de wedstrijd op voorhand te geven dat wat het nodig heeft. Een gedegen tactisch concept. Maar geef toe is Joachim Low in potentie geen zwarte man. Of verft hij zijn haar?


In 2010 verloor Nederland in de finale van het WK van die vuile Spanjolen. Niet alleen speelden die vuile tyfus Spanjolen op dat toernooi het prachtigste voetbal van allemaal en combineerden ze bij vlagen zelfs goddelijk en wisten ze om de haverklap magnifiek uit te breken, ze waren ook nog eens ontzettend sympathiek en schonken volgens nog immer niet bevestigde geruchten hun premies aan talloze goede doelen.

(Zo hoort het trouwens ook: al het goede doe je in stilte.)

Als er één elftal was dat aanspraak mocht maken op de lauweren van het wereldkampioenschap twee jaar geleden, dan was dat zonder enige twijfel dat van die vuile tyfus kloten Spanjolen.

Maar in het voetbal draait het helemaal niet om prachtig spel of overdonderende goals. Daar is het de sport niet voor, want in het voetbal gaat het alleen maar om hullie tegen zullie. Als wullie – dat zijn wij – winnen van zullie met louter smeerpijperij op het veld en een lullige frommelgoal, dan is dat prima, want de overwinning is aan ons. Wullie zijn beter dan zullie. Meer willen we niet. Meer verlangen we niet. Mocht het gebeuren met mooi voetbal – zoals dat van Ajax tijdens de Europacup begin jaren zeventig – dan is dat meegenomen. Maar daar gaat het niet om.  

Het is hullie tegen zullie.

Wullie verloren de finale van het WK 2010 in Zuid-Afrika tegen die vuile tyfus kloten bastaard Spanjolen, ondanks ons smerig spel. Maar liefst tien gele kaarten werden er tegen ons getrokken. Eerlijk gezegd was het nog een wonder dat niet het halve Nederlandse elftal middels rood van het veld gestuurd werd.

Glans- en eerloos gingen wullie ten onder die avond in Johannesburg.

Desalniettemin werd er een groot feest georganiseerd bij terugkomst van onze jongens op vaderlandse bodem. Op die vuile tyfus kloten bastaard hoerenzonen Spanjolen na hadden we immers iedereen verslagen op het Wereldkampioenschap. Dat was toch zeker wel een feestje waard? En opnieuw kleurde het land oranje.

Want feesten kunnen wullie nu eenmaal veel beter dan zullie. Als het op het aanrichten van een groots zuip en schreeuw bacchanaal aankomt, dan zijn wij gewoon de besten. Daar kunnen zullie nog een puntje aan zuigen.
Onder een dak van oranje vlaggetjes zetten wij een oranje pruik op, blazen op toeters en zetten het op een zuipen. En iedereen is dan onze vriend. En iedereen zingt met de meest vreselijke liedjes mee die iedereen verdomme ook nog eens woordelijk van begin tot eind blijkt te kennen (“Heb je even voor mij?”). Totdat we uiteindelijk weer ruzie met elkaar krijgen om stompzinnige onbenulligheden.
Maar tot dat onvermijdbare moment zijn we even de besten in dat waarin we werkelijk uitmunten: oranje gekleurde volksfeesten.

In dat licht bezien is het dus ook niet langer van belang of het Nederlandse elftal vanavond wint van het Duitse. Zwarte man Rob en ikzelf waren halverwege november 2011 aanwezig bij de oefenwedstrijd tegen onze vuile oosterburen in Hamburg en waren toen al getuige van een blamerend verlies van wullie tegen zullie. Wullie kregen met 3-0 klop van zullie.
We kunnen lullen wat we wullen, maar we hebben er een hard hoofd in dat het vanavond nog goed komt met wullie.
Natuurlijk kunnen wij volksfeesten als de beste, daar komen zullie nog niet eens bij in de buurt, maar een overwinning op die vuile tyfus Duitsers lijkt me een brug te ver. De enige tactische mogelijkheid die ik – als eentje van de 16 miljoen Nederlandse bondscoaches – nog zie, is dat onze jongens, zodra de eerste Duitse goal valt, elkaar niet perplex en verwijtend gaan aanstaren, maar het dan juist op een feesten zetten, alsof het wullie zijn die net gescoord hebben en niet zullie. Dat is volledig in overeenkomst met onze volksaard en het zet – nog mooier – die vuile tyfus kloten Duitsers direct op het verkeerde been. Wat doen die gekke Nederlanders nu weer?

Waarop Klaas-Jan Huntelaar – niet Van Persie – er alsnog twee goals in knalt.

© Bill Mensema

Geen opmerkingen:

Een reactie posten