zaterdag 4 januari 2014

Phil

Dingen terugbrengen tot de essentie, daar is veel voor te zeggen. De gisteren overleden Phil Everly was van de essentie. Hoewel hij vaak een gitaar om zijn nek had ging het uiteindelijk om de stem. Een klein IOM door zwarte man Cutilero.


Phil Everly is dood.
Hij was de hoge stem van het duo dat hij vormde met zijn broer Don: The Everly Brothers.
Bert Hadders en ik hebben ze live gezien in de tweede helft van de jaren ’90. Ze traden op in De Oosterpoort. We konden zo doorlopen naar de voorste rij want de zaal zat lang niet vol. De toegangsprijs was dan ook voor die tijd exorbitant: 85 gulden. Voor die prijs zie je vandaag de dag misschien nog een middelmatig Brits bandje.

Hoewel de broers de vijftig al ruimschoots waren gepasseerd, had de helderheid van hun samenzang niets aan kracht ingeboet. Waar wij van tevoren erg bang voor waren, de medley – een aaneenschakeling van korte fragmenten van hun grootste hits, werd gelukkig niet gespeeld. Alle liedjes gingen voorbeeldig van begin tot eind. Het viel op dat Phil’s gitaarspel niet synchroon leek te lopen met dat van Don en de rest van de band. Bij nadere bestudering bleek Phil’s gitaar ook helemaal niet aangesloten op de PA. Er zat geen snoertje aan. Hij wilde gewoon niet daar staan zonder iets om zijn nek.

Dat deed er allemaal niet toe. Het kippenvelgehalte was hoog die avond.

De twee broers waren haat en liefde, water en vuur. Ze konden niet met en niet zonder elkaar. Als duo gingen ze even vaak uit elkaar als dat ze weer samen kwamen. In de jaren zeventig traden ze vaak samen op waarbij Phil van links opkwam en Don van rechts. Zo gingen ze na afloop ook weer af. Behalve op het podium wisselden ze jarenlang geen woord met elkaar. Ze maakten ook beiden de nodige soloplaten. Die periode hadden ze zich ten tijde van het optreden dat wij mochten maken al achter zich gelaten, maar echt hartelijk was hun omgang nou ook weer niet.

Zwarte mannen wilden ze niet worden. Dat waren hun voorvaderen. De Everly’s kwamen voort uit een geslacht van mijnwerkers in Kentucky. Een carrière in de muziek was hun enige mogelijkheid om aan dat grauwe bestaan te ontvluchten. Dat is goed gelukt. Hun samenzang is nog altijd ongeëvenaard en een voorbeeld voor vele generaties zangduo’s na hen, van Simon & Garfunkel en The Beatles tot aan Tangerine.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten