maandag 15 april 2013

Misschien

Zwarte man Mensema zit nog midden in het rouwproces. De vrijdagavond was voelbaar anders in de Parkstad. 'Misschien' moeten we meer lawaai maken om de demonen van ons af te schudden.
 

Op den duur moet je weer schrijven. Ook al weet je niet waarover. Ook al voel je je net zo leeg van binnen als het stadion De Langeleegte de laatste weken.
Maar op den duur moet je weer achter het toetsenbord. De vingers moeten weer bewegen, anders worden ze stram.
Het is net als het aanslaan van akkoorden op de gitaar. Misschien klinkt het nergens naar. Misschien is het nu allemaal rommel. Maar de gitaar is er niet om ongebruikt in de hoek te blijven staan.
Zo nu en dan dient de gitaar opgepakt te worden. De riem moet om de nek gebonden worden. De snaren moeten worden gestemd. Vroeger kon je dat op je gehoor doen, tegenwoordig zijn er handige apparaatjes voor.

Je moet een riedeltje spelen, ook al weet je niet waartoe het dient. Er moet een geluid worden gemaakt. Misschien is het iets, waarschijnlijk is het niets.

Er bestaat een verschil tussen ‘misschien’ en ‘waarschijnlijk’. ‘Waarschijnlijk’ is als ‘misschien’, maar met net iets meer zekerheid.

Nu verkeer je nog in het ‘misschien’. De enige manier om naar het ‘waarschijnlijk’ te komen, is door de gitaar op te pakken en een beetje voor je uit te spelen. Je ziet wel waar het naartoe leidt.

Zolang je maar lawaai maakt.

Bill Mensema.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten