Ik ben Milko Djurovski

Feest op veel fronten. Zwarte mannen hebben het druk met afscheidsborrels en kerstvieringen. Het gebruikelijke aan het eind van een jaar. Gelukkig hadden een aantal zwarte mannen gisteravond een rustmoment op de tribune van de Langeleegte. De trainer van Sparta echter niet. Hij liep vol chagrijn de spelersbus in, die met ronkende motor op een gladde parkeerterrein voor het stadion klaarstond met de neus richting Rotterdam. 'Ik wil hier zo snel mogelijk vandaan' stond duidelijk op zijn voorhoofd geschreven. Alsof Veendam verantwoordelijk is voor spelen in de sneeuw. De goden waren ons welgezind. 2 - 1 kon de club gezien de berichten van deze week wel gebruiken. Zwarte man Sandman schitterde door afwezigheid, maar mailde onder de wedstrijd onderstaand stuk over Milko Djurovski. Je hebt baas boven baas. Wij de wedstrijd, hij een shirt. Over shirts gesproken. Jammer dat Sparta niet in het rood, wit en zwart speelde. Voor zwarte mannen de grootste gemiste kans van de avond.

Ik had er op gehoopt. En ik heb hem gekregen. Bij mijn afscheid van de collega’s van de Groninger Gezinsbode. Omdat ik per 2 januari voor De Kanaalstreek ga werken was een bescheiden borrel belegd, met wat drankjes en hapjederij.

Een paar dagen daarvoor kwam Willem G., gamerecensent, ter redactie om zoals gewoonlijk, met Wim M., sportmedewerker en FC Groningen-watcher en alle andere aanwezige mannen over de groenwitte brigade te praten. Dat zijn zelden positieve gesprekken. Er is altijd wel wat.

Ik keek naar het mooie groene shirt van Willem en ik zei: ‘Willem, wat een mooi groen shirt heb je aan.’

Hij duwde zijn borst vooruit en daar zag ik de beeltenis van Milko. Milko Djurovski.

‘Wauw’, zei ik.

‘Ja goed hé?’, zei Willem.

‘Waar kun je die krijgen?’, vroeg ik.

‘In de fanshop op de Euroborg’, zei Willem, ‘vijftien euro.’

‘Die wil ik ook!’, zei ik.

Waarop mijn andere collega’s elkaar veelbetekenend aankeken. Of nee, het was helemaal niet veelbetekenend. In Groningen doen we zelden ingewikkeld. Ze zeiden het gewoon: ‘Nou, misschien een mooi afscheidscadeau.’

Ik was er nog niet heel gerust op, voor hetzelfde kwamen ze bij wijze van grap met een shirt met de beeltenis van Zeefuik aanzetten of zo, maar op donderdag 20 december was het zover. Na twee biertjes kreeg ik een plastic zak, met daarin drie FC Groningen-kerstmutsen en een T-shirt. Met de beeltenis van Milko.

Ons hart wordt bezeten door een onvoorwaardelijke liefde voor de Veenkoloniën en SC Veendam (voor hoe lang nog, ook wij vrezen met groten vreze), maar voor één persoon maak ik een uitzondering.

Voor de allerbeste voetballer die ooit in Groningse dienst heeft gespeeld. De leukste ook. Daar had je als supporter wat aan. Je stond met open bek naar die weergaloze balbehandeling te kijken en op andere dagen wilde je uit pure wanhoop het veld oprennen om hem vooruit te duwen.

Voor Hard Gras schreef ik vorig jaar het verhaal ‘Ik was Milko Djurowski’. Met dit shirt bén ik Milko Djurowski.