Frans Derks

Bij een lezing van Jan Mulder werd de vraag gesteld wat het grofste was dat hij ooit als voetballer had meegemaakt. Het antwoord kwam zonder nadenken. Jan speelde bij het grote Ajax en tijdens een wedstrijd floot Frans Derks voor vermeend buitenspel. Johnny Rep accepteerde dit niet en liep op scheidsrechter Derks af onderwijl de opmerking makend dat hij Frans niet meer ging pijpen vanavond. Over deze Frans gaat het schrijven van zwarte man Bill. Zwarte mannen winden er geen doekjes om.

Verliezen is niet erg. Verliezen moet kunnen. Sommige mensen hebben er zelfs een professie van gemaakt. Die staan elke ochtend op, niet met het idee om de zaken recht te strijken die gisteren verkeerd zijn gegaan, maar om er ook vandaag maar weer eens een potje van te maken.

Dit soort lieden noemen we gewoonlijk: losers.

In de huidige tijd – in het Chinese Jaar van het Uilskuiken – zijn de jongeren merkwaardig genoeg vooral gefascineerd door het Rechts van Rutte. Het is natuurlijk allemaal bling. Want jong als ze zijn, zijn ze niet alleen mooi, maar willen ze ook nog eens rijk zijn, prachtige, peperdure huizen bewonen, minstens een continent verderop hun vakanties vieren, geliefd en bewonderd worden (ook al kunnen ze eigenlijk geen reet behalve jong en mooi zijn), en willen ze tot slot wijs genoeg zijn om zo nu en dan iets zinnigs te zeggen te hebben, al komt dat bijna nooit verder dan Jort Kelder achtig geneuzel over dat iedereen zijn eigen broek dient op te houden.

Wij noemen ze: de klootzakken van de toekomst.

De ironie is dat Rutte eigenlijk een enorme loser is. Want wat heeft Rutte eigenlijk gepresteerd met zijn kabinet? Denk er maar even rustig over na. Weet je het al?

Dat wou ik maar zeggen.

Ook al mag je nu dan 130 kilometer per uur rijden op de snelweg, het is vooral de staat van dienst van een loser

Maar dan wel eentje die het goed doet in de media. Wie het ook goed doet in de media: Patricia Paay. Ze is al 96 jaar maar wat ziet ze er nog goed uit! En wat is ze nog geil!

Wie ook zo geil was – destijds – en het ook zo goed deed in de media – destijds – was scheidsrechter Betaald Voetbal Frans Derks. In de jaren zeventig was die man heel vaak op tv. Floot wedstrijden in de Eredivisie. Er waren meer scheidsrechters in de Eredivisie, maar Frans viel op omdat hij altijd een zeer korte broek aanhad.

Dat gold ook voor de voetballers. In die jaren hadden de voetballers eveneens erg korte broekjes aan. Maar niemand droeg z’n broekje zo geil als Frans Derks.

Overigens: in Australië gebeurt dat in de meest mannelijke aller sporten ooit – te weten Ozzy Rules Football of gewoon Footy – nog steeds. De spelers Down Under dragen zulke korte, strak zittende broekjes dat hamer en klokkenspel niets meer aan de verbeelding overlaten. Ter verdediging van deze modieuze faux pas stellen de Australiërs dat die broekjes vooral zo kort zijn om de vrouwen te verleiden ook naar de wedstrijden te komen. Dat valt tegen. Dat lukt niet echt goed. Nee, de eerlijkheid gebiedt te erkennen dat zelfs de meest rechtschapen Australische kerel het op den duur wel gehad heeft met al die schapenkonten en ook weleens iets anders wil zien.

In de jaren zeventig droegen onze voetballers net zulke korte broekjes als onze Australische tijdgenoten en tussen alle passes door liep dan Frans Derks op zijn fluit te blazen. Fel rende hij dan steeds weer over het veld heen en weer, trok een gele kaart, sprak de spelers vermanend toe en telkens weer met die fluit in zijn mond.

Maar was het nou dat Frans Derks opviel omdat hij zo’n goede scheids was, zoals bijvoorbeeld onze eigen Roelof Luinge of Mario van der Ende? Nee, natuurlijk niet. Hij viel vooral op omdat hij zijn korte broek nog korter droeg dan al die voetballers om hem heen. Hij droeg het destijds zo kort dat hij de eerste man was die vrijwillig zijn schaamhaar begon weg te scheren.

Grace Jones was toen nog totaal onbekend, maar zelfs deze zwarte topmodel/actrice/zangeres – die het ooit presteerde een voorwaartse thong te dragen waarvan ik het nog warm krijg, alleen al bij de herinnering daaraan – zou diep haar hoofd buigen voor wat Frans zoal vermocht in het geaccentueerde kruiswerk.

Vreemd genoeg stond Grace Jones in de jaren tachtig bekend als een androgyne zangeres, net zoals David Bowie in de jaren zeventig. Ook Mick Jagger van The Rolling Stones deed alsof hij homo was in die jaren, of op z’n minst bi. En zelfs de jongens van The Sweet staarden zwaar opgemaakt in de camera, als ze weer eens in Toppop hun hit ‘The ballroom blitz’ mochten playbacken.

     -     We haven’t got a clue what to do…

De jaren zeventig vormden nu eenmaal zo’n tijd waarin het vrouwelijke en het mannelijke een beetje door elkaar heen werden gemengd. En in het kader daarvan was een scheidsrechter met zo’n korte broek niet echt bijzonder, maar juist passend. Of passend…

Frans Derks dacht altijd: het kan nog krapper. En dat deed hij dan ook – soms met hulp van couturier Frans Molenaar – zodat het textiel allemaal nog strakker om het kruis en om de billen ging zitten.

En wij puberende jongens thuis voor de buis geraakten dan steeds weer in paniek, want soms voelde je verdomme een halve erectie als Frans Derks in zijn veel te korte broekje over het scherm rende, terwijl je onderhand toch echt zeker wist dat je op meisjes viel.

Gelukkig maar dat ik een foto van Patricia Paay uit de Muziek Expres geknipt had, waarin zij een slipje modelleerde. Plus net zo’n foto van Jerney Kaagman. In uren van vertwijfeling brachten deze twee foto’s mij telkens weer terug op het rechte pad.

Of rechte pad…

Nou ja, we weten wat we bedoelen. 

Ik voor mij was blij dat Frans Derks zijn fluit op den duur aan de wilgen hing. Begin jaren tachtig verdween hij van de tv en een tijdlang hoorden we niets meer van deze klojo, die onze seksualiteit in het voorgaande decennium zo vaak zo duchtig op de proef had gesteld.

Toch zou Frans zich opnieuw roeren, ditmaal als voorzitter van FC Dordrecht. Gewoonlijk sympathieke sukkelaars in de eerste divisie, tooiden de spelers zich onder zijn bewind voor het eerst in een paars tenue. Of was het violet? Hoe dan ook, het deed verschrikkelijk zeer aan de ogen.

Paars?

Welke gek bedenkt zoiets?

Welke idioot haalt het in zijn hoofd zijn jongens in het paars gehuld het veld op te sturen?

Frans Derks dus.

Over wie trouwens ook een boek verscheen getiteld ‘Op z’n Frans’. Nou, dan weten wij genoeg!

Toen ik hoorde van het verlies van ons SC Veendam vorige week tegen die Dordtse malloten was ik niet echt verbaasd. Het was niet eens een smadelijk verlies – 2-1 voor FC Dordrecht – maar ik kon het onze jongens niet kwalijk nemen.

Inmiddels heeft FC Dordrecht het pimpelpaarse tenue – of was het purper? – vervangen door een witgroen (waar kennen we dat nog maar weer van?) en is Frans Derks bijna net zo oud als Patricia Paay, maar de angst zit er nog steeds goed in. Die is in al die jaren van generatie op generatie overgegaan, die heeft zich onderwijl diep geworteld in de genen. Je kan immers voetballen wat je wilt – ook in het mooie stadion van Dordrecht – maar je blijft telkens op je qui-vive, want Frans Derks zit daar nog steeds in het publiek en ook al is hij ondertussen de 80 ruim gepasseerd, je moet er niet aan denken dat hij in zijn korte broek ineens het veld op stormt, nu dan achter zijn rollator.

Maar – en dat moeten we Frans nageven – hij kan het hebben. En verder zit het bij Frans nog steeds allemaal zo strak, dat niemand hem hoeft te helpen zijn broek omhoog te houden.

© Bill Mensema